Hitra

„Hitra” to czwarty tom serii (ale piąty w uniwersum) z detektywami Mią Krüger i Holgerem Munchem norweskiego autora Samuela Bjørka, ale bez problemu można czytać ją jako powieść całkowicie osobną. A historia przenosi nas na tytułową wysepkę Hitrę, gdzie właśnie doszło do zbrodni po raz drugi - trzy lata temu zaginął tam chłopczyk, teraz zamordowano nastolatkę. Dwójka śledczych wraz z lokalną policją ma szybko zająć się tą sprawą, w sumie jak najszybciej, bo zaraz wyspa przeżyje najazd dziennikarzy z okazji ślubu w rodzinie okolicznych milionerów. Historię poznajemy z kilku punktów widzenia, nie tylko śledczych, ale i zwykłych mieszkańców, którzy zapewniają nam solidny przekrój społeczności - od 11letniej dziewczynki po dosyć wiekową panią. I tak przyglądamy się tym życiom, pozornie całkowicie normalnym, a jednak każda z postaci walczy z jakimiś problemami. W tej normalności życia jest jakiś urok, coś nam bardzo bliskiego, coś co sprawia, że kibicujemy postaciom i wypatrujemy jak potoczą się ich losy. Oczywiście nie brakuje to też miejsca na śledztwo, które prowadzone jest tempem przyjemnie spokojnym, choć to wcale nie znaczy, że nie zajmuje - bo wciąga naprawdę mocno! To śledztwo solidne, skupione na przepytywaniu świadków i segregacji, wyszukiwaniu kolejnych dowodów, a my z uwagą śledzimy jego przebieg raz po raz tworząc nowe hipotezy rozwiązania. Przyznam, że nie spodziewałam się aż tak mocno klimatycznej historii, a okazało się, że przyniosła mi dokładnie to, co lubię...

Norweski kryminał, który wpadł mi w ręce, początkowo nie zachwycał. Z jego konstrukcją musiałam się trochę oswoić, przyzwyczaić do krótkich zdań i trochę szarpanej fabuły. Jednak, jak to bywa, z każdą stroną było coraz ciekawiej. Od razu napomknę, że jest to kolejna książka z cyklu, czwarta, ale spokojnie można ją czytać bez znajomości poprzednich.

Hitra to norweska wyspa, na której dochodzi do zabójstwa nastolatki. Na miejsce zostają ściągnięte posiłki, ponieważ policja na wyspie to tylko jeden funkcjonariusz. Atmosfera jest ciężka, a winnych brak. Zbita, klaustrofobiczna społeczność, mierzy się z troskami dnia codziennego, ukrywając tajemnice.
Mam co do tej powieści mieszane uczucia, bo z jednej strony cała zagadka jest ciekawa, wątki poboczne dają taki szerszy obraz, jednak wiele zostaje jeszcze do wyjaśnienia. Mógłby się też "dziać" więcej, bardziej angażująco, a mamy trochę momentów bezruchu.

Podsumowując - jest dobrze. Kawał skandynawskiej lektury, która intryguje, wciąga i rozbudza apetyt na więcej. Chętnie sięgnę po resztę tomów, bo może to tam są odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.