Nowy dom na Wyrębach recenzja

„Dom na wyrębach” Stefana Dardy bardzo mi się podobał, toteż miałem sporo obaw, sięgając po jego drugą część. I słusznie.

O ile w pierwszej części było się czego bać, o tyle w drugiej straszy już bardzo umiarkowanie. Strzyga, która zabiła m.in. Marka Leśniewskiego, została zneutralizowana, ale zdążyła wcielić się w wielkiego wilka. Tenże skonsumował ciężarną młodą kobietę i odtąd takie wesołe trio pęta się po Wyrębach, uprzykrzając życie miejscowym i przyjezdnym. Tymczasem naprzeciwko odziedziczonej po Leśniewskim posiadłości ma stanąć kolejny dom, budowany przez Ewę Firlej i jej dziwacznego kochanka Mikołaja.

„Dom na wyrębach II” opisany jest na okładce jako powieść grozy, ale w gruncie rzeczy jest to obyczajówka i to niespecjalna. Da się to czytać (lub – jak ja – słuchać), ale niczym ta książka nie zachwyca. Brakowało mi tu nie tylko grozy, ale też atmosfery, czy to małomiasteczkowej w Kostrzewie, czy to wiejskiej, leśnej w Wyrębach. Wątek miłosny w wykonaniu Ewy i Mikołaja jest mało realistyczny, a małżeńskie niesnaski Huberta Kosmali z Danutą potraktowane chyba trochę po macoszemu. Na dodatek Hubert irytuje, ukrywając przed żoną to, czego dowiedział się o ich domu w Wyrębach z odnalezionych zapisków Leśniewskiego.

Nie zachwyciły mnie opisy przyrody ani krajobrazu, nie czułem zapachu lasu, nie słyszałem klangoru żurawi, tak pięknie opisanych w pierwszej części tej trylogii. Zamiast tego dowiadywałem się, czy Hubert pojedzie nissanem czy oplem oraz jak przebiega rozładunek i obróbka drewna opałowego. Fragmenty pamiętnika Ewy robią wrażenie, jakby autor powieści robił wprawki przed jakimś większym dziełem mającym być napisanym z pozycji kobiety.

Owszem, jest tu trochę akcji, ale zdarzenia pozostają niewyjaśnione do końca, toteż zainteresowany czytelnik nie ma innego wyjścia i musi sięgnąć po część trzecią. Tak też zrobię, zwłaszcza że jej recenzje są bardziej przychylne niż wrażenia czytelników po lekturze sequela. Jest już taki, choć jeszcze niezbyt mocny, trend w polskiej literaturze, by pisać powieści niestanowiące zamkniętych całości, a jedynie zaproszenie do kupna kolejnej części.

Nie jestem jego zwolennikiem.