Zima lwów

Dziwna książka. Sięgnęłam po nią, bo mnie tytuł zwiódł. Myślałam, że to powieść o Lwowie. Jak się już zorientowałam, że nie o Lwowie, to zdecydowałam się ją przeczytać, bo nie znam innych fińskich kryminałów.
Powieść jest trzecim kryminałem o Kimmo Joentaa, z 2011 roku.Detektyw Kimmo jest dziwny. Bo kto normalny zgadza się, żeby zamieszkała u niego nieznajoma, sprowadzała koleżanki, a nikt nikogo nie pytał o nic. Tak sobie mieszkają, jedzą i współżyją. Sprawa kryminalna była ciekawa i stanowiła osnowę książki, trzymała powieść. Zginęło dwóch uczestników show na temat manekinów, a trzeci - prezenter został ranny. Kimmo szybko wpada na motyw zbrodni i szuka ludzi zamieszanych w sprawę. Zakończenie mnie zdziwiło. Do dziś się dziwię i zastanawiam się, czy mi nie urwało książki?
W sumie książka jest miłym kryminałem o zbrodni z rozpaczy i o sile telewizji. Nie ma wielkiego napięcia, ale i nie chcemy przerwać lektury.
Ot, książka na 5 gwiazdek.

Przyznam, że jestem trochę zaskoczona jak zbieżne są moje wybory książkowe. Trzeci kryminał w tym roku i trzeci rozgrywający się zimą. Tym razem padło na surową Finlandię.

Detektyw Joenntaa stracił żonę i od tego czasu jego święta to dyżur na posterunku i alkohol. Dokładnie takie same mają być te bieżące. Wszystko zmienia się gdy w drzwiach posterunku pojawia się młoda prostytutka. Wybija go ona z marazmu, w którym się znalazł. Ale to nie ona przykuje uwagę. Następnego ranka detektyw zostaje wezwany do ciała znalezionego w lesie. Zabitym okazuje się policyjny patolog. Krótko przed śmiercią był on gościem w popularnym talk-show. Wkrótce zostaje także zamordowany drugi z gości tego wieczora - wytwórca manekinów a sam gospodarz zostaje ranny. Wszystko koncentruje się wokół programu, który kogoś wprawił w taką wściekłość, że skłonił go do zbrodni.

,,Zima lwów" to kryminał surowy, zimny, bardzo precyzyjny i skrupulatnie zmierzający do celu. I mimo, że zagadka kryminalna jest ciekawa i nietuzinkowa to zdecydowanie więcej mówi o charakterze bohaterów. Jest opowieścią o surowych, zamkniętych w sobie ludziach, którzy nie umieją sobie radzić z traumą, śmiercią, żałobą. Są jak manekiny, wysoko funkcjonujące roboty obdarte z uczuć, na wierzchu chłodne, surowe ale wewnątrz pogubione i nie radzące sobie z uczuciami. Autor doskonale oddaje ten klimat, właściwie nie robiąc nic. Krótkie rozdziały, precyzyjnie skonstruowane sceny, niejednoznaczni bohaterowie. To wszystko...