Dom w Riverton

"Dom w Riverton" to opowieść o rodzinie z tajemnicą z przeszłości w tle. Nie czytałam wcześniej innych powieści tej autorki, dlatego jej styl jest dla mnie nowością. Jestem zaskoczona, że książka jest debiutem.
Historię poznajemy z perspektywy Grace Bradley, starszej kobiety, która w młodości służyła w bogatej posiadłości w Riverton.
Narracje z perspektywy Grace oceniam na plus, ponieważ mogłam wczuć się w sytuacje i bohaterka jako narratorka idealnie potrafiła opisać wydarzenia z minionych lat.
Nie podobało mi się, że akcja jest powolna, toczy się w strasznie żółwim tempie. Myślę, że jakby pani Morton skróciła pewne opisy to tempo byłoby szybsze i nie miałabym uczucia znużenia. Trzeba mieć ogromną cierpliwość, żeby dotrwać do końca.
Mimo tej wady powieść podobała mi się. Bardzo wiarygodnie zostało tu przedstawione "wypieranie" bolesnych wydarzeń. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło i wzruszyło, polecam wszystkim, którzy lubią opowieści z nutką tajemnicy.

Latem 1924, w wiejskiej posiadłości Riverton, nad brzegiem jeziora popełnia samobójstwo młody poeta. Świadkami tego zdarzenia są dwie siostry, których koleje życia w tym momencie na zawsze się rozejdą. To tragiczne, tajemnicze wydarzenie budzi ciekawość także po latach. W 1999 młoda reżyserka postanawia odtworzyć historię i pokazać wszystko co doprowadziło to tak dramatycznego finału. W tym celu, zjawia się u domu spokojnej starości by spotkać się z Grace, która jako młoda dziewczyna służyła w Riverton. To spotkanie obudzi uśpione sekrety, przywoła bolesne i wstydliwe tajemnice oraz odsłoni głęboko skrywaną prawdę. Lektura powieści Kate Morton zabiera nas w fascynującą podróż do zupełnie innego świata. Świata, w którym wyraźnie zaznaczona jest granica między państwem a służbą, świata konwenansów, tradycji, ustalonej hierarchii. Nasza podróż zaczyna się na początku XX wieku, gdy wydawało się, że świat jest młody, pełen nadziei i nowych możliwości. Obserwujemy wybuch I wojny światowej oraz to jak bardzo ugodził i zranił tę sielankową rzeczywistość. Zaraz potem jednak musimy się zmierzyć ze zmianami lat 20-tych. Świetna, nostalgiczna, pierwszoosobowa narracja doskonale to podkreśla.Buduje klimat i nakreśla szerokie tło społeczno-kulturowe, które znakomicie uzasadnia tragiczną wymowę finału. Akcja przebiega tak aby stopniować napięcie. Ale to nie tylko rewelacyjnie skonstruowana powieść historyczna, to także doskonała powieść obyczajowa. Ukazująca złożone relacje rodzinne, towarz...

Jest to typ książki, który trafia moje gusta. Może niezbyt ambitna literatura, ale doskonale nadająca się na odpoczynek po ciężkim dniu pracy z herbatką, albo na niedzielne leniwe popołudnie. Czytałam obie książki tej autorki (w orygniale) i muszę przyznać, że choć fabuła momentami jest rozwlekła ja z wypiekami na twarzy czytałam "co dalej... co dalej?" Nie chodzi jednak tylko o interesującą tajemnicę, która okrywa losy sióstr z Riverton. Dla mnie ciekawy był również obraz, który wyłaniał się spoza głownego wątku: XVII wieczna Anglia, zwyczaje arystokracji, to jak w całym przepychu i bogactwie można być nieszczęśliwym. Jestem wielką fanką literatury angielskiej, powieści historycznych - jeżeli ktoś lubi te tematy, zdecydowanie powinnien przeczytać.

Książka o wiele słabsza niż "Zapomniany ogród" tej autorki, może dlatego, że "Dom w Riverton" to jej debiutancka powieść. Nie jest tak wielopłaszczyznowa, zabrakło w niej napięcia i magii. Podążamy prosto wytyczonym szlakiem, nic tu nie jest na tyle zagmatwane, by zmuszało do refleksji, wszystko wyłożone jak na tacy. Czytałam tylko z sympatii do autorki, wielu rzeczy domyśliłam się już w trakcie lektury. Nie zaskoczyła mnie niczym.

Bardzo dobra książka. Może mało ambitna, ale idealna na jakieś deszczowe dni, podczas których nie wiemy, co ze sobą począć. Szkoda tylko, że cała historia skończyła się w taki, a nie inny sposób... I żałuję, że autorka tak szybko pozbyła się postaci Davida, którego - pomimo że pojawił się tylko kilka razy - naprawdę polubiłam. W każdym razie, polecam. Bo warto.

Ciekawa, nastrojowa saga rodzinna, która przenosi czytelnika w klimat Anglii z czasów królowej Wiktorii.

Dziewięćdziesięcioośmioletnia Grace Bradley swoimi wspomnieniami wprowadza nas w odległe lata początku XX wieku. Opowieści z jej młodości przeplatają się z obecnym życiem sędziwej staruszki, która pomimo zaników pamięci spowodowanych wiekiem, przedstawia dawne czasy w sposób niezwykle klarowny, dokładny i szczegółowy. Książka swoją formą nawiązuje do scenariusza filmowego, w który wpleciona została opowieść Grace - dawnej służącej pracującej przed wielu laty w posiadłości Riverton. W tej eleganckiej rezydencji od trzystu lat zamieszkiwali członkowie rodu Ashbury, a potem rodzina Hartfordów. To tam pamiętnego wieczora 1924 roku wydarzyło się coś, o czym starsza pani przez lata próbowała zapomnieć. I być może zabrałaby tę tajemnicę do grobu, gdyby nie list pewnej młodej pani reżyser, która z osobistych względów (jak się później okazuje) chce nakręcić film na temat tamtych wydarzeń. Do tej pory sekrety z lat młodości spoczywały na samym dnie serca sędziwej Grace, jednak mając świadomość swego podeszłego wieku kobieta postanawia o nich opowiedzieć.

„Do widzenia, Grace. Życzę ci długiego życia pełnego przygód i miłości. Życz mi tego samego …
Wiem, jak dobrze potrafisz strzec tajemnic.”

Wspomnienia Grace nie omijają czasów I wojny światowej, która silnie odcisnęła swoje piętno na życiu angielskich rodzin, a przede wszystkim mężczyzn, kierowanych d...

Przeczytałam zachęcona świetnym "Zapomnianym ogrodem". Niestety ta pozycja mnie nie porwała.