Król Kruków. The Raven Boys

Nie ma się co rozwodzić. Czytadełko sympatyczne i nieskomplikowane. Na wakacje/ferie w sam raz.

Byłam bardzo ciekawa tej serii i chciałam ją przeczytać, ale przez bardzo długi czas była niedostępna. Kiedy usłyszałam o wznowieniu byłam przeszczęśliwa, że w końcu będę mogła ją przeczytać (w dodatku w takim ślicznym wydaniu!) a słyszałam o niej naprawdę wiele dobrego, jednak czy słusznie?

Muszę przyznać, że oczekiwałam od tej książki trochę więcej. Nie była ona zła, wręcz przeciwnie, ale po prostu to nie było to czego oczekiwałam. Czytało mi się ją bardzo dobrze, ale niestety tak samo dobrze mi się ją odkładało. Nie czułam takiego „przyciągania” na które liczyłam. Dopiero od połowy, a może nawet i później zaczęło się coś dziać akcja nabierała tempa i faktycznie czułam się zaangażowana i wciągnięta w historie.

Sam pomysł na fabułę jest naprawdę ciekawy - mamy tutaj do czynienia z medium, mrocznymi rytuałami, przepowiedniami, przerażającymi tajemnicami. Pojawia się tutaj motyw różnych wizji, duchów i ofiar. Wszystko to naprawdę zachęca i przyciąga. Zresztą sam klimat tej historii, ta aura tajemniczości, która się rozciąga nad bohaterami zapowiada naprawdę ciekawą serię, jednak brakuje mi tutaj samej akcji, która by wbijała w fotel i nie pozwoliła odłożyć tej książki na bok.

Do tego mamy niesamowitych chłopaków z Aglionby, których bardzo polubiłam, tak samo jak ich wzajemną relację - to jaki tworzą ze sobą zgrany zespół i troszczą o siebie nawzajem mimo czasami naprawdę ciężkich sytuacji jest niesamowite.
Jednak nie do końca rozumiem główną...

Okej, przyznaję, że książka jest dobra. Ale nie na tyle, bym wydała na nią cztery dychy.

Co prawda z początku (może i nadal) nie widzę sensu w szukaniu Króla Kruków, a powód chłopaków i naszej Blue by Walijczyka znaleźć uważam za powierzchowny, płytki. Ale to nic nie szkodzi, wydarzenia wypychają z umysłu aberrację pod tytułem 'po kiego go szukają?'. Póki przytrafiają im się fantazyjne przygody, niech se szukają Króla.

Plusem i zarazem minusem są opisy uczuć czy - jak to nazwałam - chwilowe zapychacze. Jak ta scena z martwą osą, gdzie Gansey chyba dwie kartki wpatruje się, jak trupek owada powoli stacza się w czeluść kosza i nie reaguje na słowa Ronana i... Nie wiem po co to, totalny zapchajdziura tekstu.

Postacie faktycznie są interesujące - przynajmniej chłopaki. Blue jest jakby zaprzeczeniem samej siebie i raz zdaje się być wyniosłą kwoką, a za drugim razem czytam o uniżonym kurczaku. O dziwo trochę czasu zajęło mi rozszyfrowanie i zapamiętanie, które to jej ciotki, która jej matka i do tej pory nie pamiętam, czy ma siostrę, czy nie ma, ale chyba nie ma. Whelka początkowo polubiłam, później znienawidziłam, a pod koniec jak zaczął tęsknić za Czernym... Ha ;)

Nie podoba mi się wybiórcze tłumaczenie nazw własnych, jak już to tłumaczcie wszystko, a nie raz to, raz tamto. to samo z dialogami, naćpane myślników jak liści na wietrze i chwilami nie wiem, czy to słowa wypowiedziane, domyślne czy co. I jeszcze kolejny zarzut jest taki, że chw...