Mateusz Bontruk

Ukazuje moc wyobraźni. Zdecydowanie nie tylko dla najmłodszych, bo czytając w jakimkolwiek wieku przyjemność z czytania jest taka sama, o ile nie większa!

Może nie porwała w jedną noc, ale zaciekawiła i przyjemnie się ją czytało. Ukazuje życie w całkiem odmienny sposób niż którakolwiek z książek, jakie wcześniej czytałem.

Z komentarzy wnioskuję że albo naprawdę czuje się klimat świata przedstawionego i uwielbia się całą trylogię, albo nie ma ona żadnego znaczenia dla czytelnika i jest co najwyżej "mierna". Dla mnie "Kosogłos" jest idealnym zakończeniem trylogii. Mimo że ciężko brnęło mi się przez niektóre jej momenty, to podczas czytania ostatnich stron tego tomu cz...

Przede wszystkim: czyta się bardzo dobrze, wciąga i nie pozwala jej opuścić. Język jak na książkę dla młodzieży jest idealny, dzięki temu również łatwiej się czyta i stawia w miejscu Katniss. Collins stworzyła świetną wizję przyszłości, chyba nie przestanę się tym zadziwiać. Myślałem że ten tom będzie nudny jak flaki z olejem, "jakieś tournee zwyci...

Nie czytałem zbyt wielu powieści opisujących świat postapokaliptyczny, ale ostatnio odkryłem, że takie rzeczy niezwykle intensywnie mnie jarają, więc wziąłem się za Igrzyska śmierci. Na początku obejrzałem film, który okazał się być taki-sobie. Potem przyszła kolej na książkę, która okazała się niesamowita, pełna akcji i od której nie można się ode...

Jedna z tych, które skłaniają do myślenia. Wspaniałe przedstawienie różnych historii napisanych w różny sposób. Fantastyczna.

Świetna, choć fakt, na początku trudno jest przestawić się na styl Tolkiena. Po prostu trzeba go polubić. W niektórych momentach czyta się szybko, w innych idzie opornie.

Trochę mniej dynamiczna niż "Zapisane w kościach", ale równie dobra. Beckett kolejny raz wyprowadza w pole. Bardzo miłe uczucie, naprawdę polecam.

Kończąc ją byłem ostro zdezorientowany. Tak samo świetna jak "Chemia śmierci", może nawet lepsza. Mimo że od początku trochę podejrzewałem kto, co i jak, to i tak... tyle tego wszystkiego, genialnie zgrane i wyjaśniające się wzajemnie.

W sumie nie dziwię się że zdobyła tyle nagród. Jest fantastyczna. Na początku wątek o księciu Tygrysiego Tronu brałem za retrospekcję Vuko, dopiero potem zorientowałem się że coś jest nie tak. Koniec rozbrajający, mam nadzieję że losy pewnych bohaterów jednak się zmienią i nie będzie to dla niektórych koniec przygody. Z czystym sumieniem daję 5, bo...

Fantastyczna jak poprzednia część. Martin genialnie... manipuluje emocjami. W poprzednim tomie żywiłem zupełnie inne odczucia co do pewnych bohaterów. Nienawiść do jednych osłabła, a nawet niektórych polubiłem, dla drugich zaś nienawiść osiągnęła punkt krytyczny. Z Martinem tak samo, czasem uwielbiam go za pomysłowość, splot wydarzeń i inne takie, ...

Opowiadania świetne, takie małe uzupełnienie po lekturze "Pustynnej Włóczni". Do tego grymuar runiczny oraz mały słowniczek słówek krasjańskich. Takie tam, dla fanów. Jednak cena faktycznie zbyt wysoka jak na 200-stronicową książkę.

Opisy opisami, ale historia piękna i przejmująca. I epicka.

Fantastycznie opisane techniki zapamiętywania krok po kroku, z lekcji na lekcję mały, acz pomocny rozwój wyobraźni i mniej konwencjonalnego myślenia. Poza technikami pamięciowymi można dowiedzieć się, jak skutecznie przygotowywać się do sprawdzianów, jak przypominać sobie informacje, jak zapamiętywać treść przeróżnych rodzajów, jak zapamiętywać naz...

I tym tomem kończy się cykl "Dziedzictwo". Nie jest to literatura wysokich lotów, nie jest to high fantasy dorównujące wielu innym dziełom gatunku, jednakże począwszy od "Eragona", cała seria miała w sobie magię sprawiającą, że z chęcią czyta się dalsze przygody Eragona i Saphiry. Wspaniałe pomysły, rozciągane na długość czterech (pięciu?) tomów i ...

Wciągająca. Dużo więcej akcji niż w poprzednich częściach, jednak tajemnice z poprzednich tomów w gruncie rzeczy wciąz niewyjaśnione i wszystko ostatecznie rozwiąże się najwidoczniej w tomie drugim "Dziedzictwa".

Wątek rozwija się przez całą książkę, delikatnie nudząc, ale koniec wynagradza wszystko. Carey pisze wspaniałym sarkastycznym językiem, prez co nawet czytanie tych jakby-nudnych części staje się przyjemne.

Brown jak na razie nie zawodzi, powieść rewelacyjna. Niby od razu można przewidzieć kto jest kim, a tu na koniec okazuje się, że chodzi o coś zupełnie innego.

Tak jak w poprzedniej książce (Aniołi i Demony. Fakty i Fikcja), autor burzy mity, omawia niejasności. Warta przeczytania od razu po lekturze "Kodu...", ażeby pamiętać, co do czego się odnosi.

Niesamowita. Silnie trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Jodi znowu zaczęła od jednej sprawy, powoli dodając kolejne zawiłości, uzyskując świetny efekt.

Trochę ciężko się ją czytało, jak dla mnie. Ale należy się jej uznanie, autor wyjaśnia wiele spraw związanych z akcją powieści, burzy mity związane z masonami, iluminatami, ścieżką oświecenia i wieloma innymi. Warto przeczytać, żeby jednak wiedzieć, co jest faktycznie prawdą, a co wymyślił pan Brown.

Jedna z tych absoultnie genialnych książek, niesamowicie wciągająca dzięki bohaterom i intrygom, świetnym opisom i... dzięki wszystkiemu. Do tego nieprzewidywalna. W ogóle. Co jeszcze do bohaterów, są oni tak wprowadzani i opisywani, że powoli rozwija się nasza sympatia, wrogość lub obojętność wobec nich. Po jakimś czasie mamy pewność, kogo kochamy...

Moje uznanie dla Bretta wciąż tylko rośnie. Cykl zdaje się wydawać serią dla młodszych, ale w sumie tak nie jest. Mnóstwo przemocy, seksu, intryg. Kocham autora za całe przedstawienie postaci Jardira, od początku, od zabrania go na Hannu Pash do momentu, gdy staje się tym, kim się staje. Lubię Jardira, choć jednocześnie jest mi go żal. Brett jak wi...

Ogółem cała seria super, choć wiele postaci było bez wyrazu, mimo że zapowiadały się ciekawie. Dla przykładu, Seras Victoria, przygotowywana do bycia przykładnym wampirem była taka... nijaka. (Jednak bycie policjantką-wampirem z ładną twarzą i dużymi cyckami nie wystarcza, by postać była dobra...). Ale na przykład takie historyjki-komentarze Yana i...