@Jjolka

To nie jest opowieść o koszmarze po wybuchu wojny. To historia jednego człowieka, Japończyka, który przeżył atak jądrowy. Ten co oczekuje krwawych obrazów, paniki i emocji na modłę zachodnią rozczaruje się.

Lekka i momentami nudnawa, ale niewymagająca uwagi czytelnika. W sam raz na podróż czy na wizyty z nfz-etem ;)

Pomimo rozczarowania dobrze się czytało. Dość wolno akcja nabiera tempa i nie doświadczamy "historii mrożącej krew w żyłach", więc jeżeli ma się ochotę na prawdziwie zaskakujący thriller nie polecałabym "Niechcianych".

Po przeczytaniu cudownej "Eleonory i Parka" z wielką chęcią sięgnęłam po kolejną kśiążkę autorki. Niestety. Nie jest ani oryginalna ani wciągająca. A fanfik to kopia Pottera. Wielka szkoda, że Rowell nie powtórzyła sukcesu na miarę "Eleonory i Parka".

Z wielkim entuzjazmem wzięłam się za lekturę. Choć sama nie mam kota to uwielbiam czytać o zwierzakach. Niestety jako, że opisywane były koty to też i ich właściciele a bywało to nużące. Przerzucałam wzrokiem po ich biografiach. Lecz w końcu zablokowałam się. Lektura zaczęła mnie nużyć, powodowała coraz większe przestoje między stronami i z trudem ...

Jestem dość rozczarowana. Mimo tego, że dobrze się czyta to napięcia brak. W dodatku możemy łatwo się domyśleć przebiegu wydarzeń.

Najmniej wyróżniająca się z dorobku Ceceli, dlatego też rozczarowująca.

Odpowiadał mi język autorki, który był męskim stylem piśmiennictwa. Ale, książka jest za długa, zbyt długa. Bohaterowie cały czas kręcą się wokół jednego. Jak na taką grubość książki spodziewałam się pojawienia kolejnych postaci i wątków... A że, zaczęłam się już nudzić i niechętnie sięgałam po książkę bo mnie nużyła nie mogę ocenić wysoko.

Nie była przerażająca, ale dobrze się czytało. Może i są straszniejsze książki z nawiedzonymi domami w tle, ale ja takich raczej nie znam.

Czytałam lepsze pozycje o chorobach psychicznych, depresji. Dlatego z początku nie chciałam polecać książli bardziej dorosłym czytelnikom. Charakter i sposób wyrażania się mogą oddać niezbyt przychylny obraz chorującej bohaterki. Jednak autorka dzięki pobytowi w szpitalu a potem udziałowi w terapii grupowej przeistacza się, dojrzewa, odzyskuje sieb...

Dwadzieścia siedem opisów neurologicznych schorzeń: Zespół Williamsa, zespół Pradera-Williego, borelioza, narkolepsja, afazja, adrenoleukodystrofia, prozopagnozja, fobie, stwardnienie zanikowe boczne, miastenia, syndrom Alicji w Krainie Czarów, pląsawica Huntingtona, kompulsywne zbieractwo, zespół Capgrasa, nerwica natręctw, zespół Bonneta, zespół ...

Mój pierwszy kryminał Lisy Gardner. Choć podchodziłam sceptycznie to wciągnęłam się niesamowicie. Niestety końcówka mnie rozczarowała. Liczyłam na więcej napięcia w końcowej fazie opowieści (czyt. więcej krwi).

Ciężko szła mi lektura. Wynudziła. Dowiedziałam się kilka strasznie nieprzyjemnych rzeczy o kulturze Ugandyjczyków, jak i o życiu seksualnym partnera pisarza. Pojawiło się też kilka ciekawostek, o których nie miałam wcześniej pojęcia, także wzbogaciłam jednak dzięki tej lekturze wiedzę.

Dwa lata odkładałam przeczytanie ostatniego tomu przygód z Kronik Pradawnego mroku. Pamiętam jak zupełnie przypadkiem natkęłam się na Kroniki w bibliotece dla dorosłych... I to jak niespodziewanie zdołały mnie oczarować i wciągnąć w swój świat. I choć nie są ulubionym zbiorem to na zawsze zyskały moją pamięć. Gdybym miała dzieci zapoznałabym je ze ...

Silna, charyzmatyczna, bezpośrednia osobowość. Pan Krzysztof ujął mnie swoją rubaszną postacią. I daję wiarę w prawdziwych, dumnych artystów z powołania. Oczy mi zwilgotniały nad początkiem lektury, czyli dzieciństwie w czasach wojny.

Atrakcyjna dwudziestosześciolatka, która zajmuje się wypędzaniem istot z innego świata okazuje się być córką władcy owego świata. Także wszystkie potwory próbują ja dorwać i zgwałcić, a dziewczyna pomna przestróg nic sobie z tego nie robi.

Czytałam lepsze pozycje o ucieczce od życia, potrzebie izolacji i przewartościowania siebie. Chwilami męcząca, przytrzymująca, ale zdołałam przez nią przebrnąć nim minął termin zwrotu. No i przede wszystkim zapamiętałam, że Cheryl lubi seks, o którym bez skrępowania pisze. Ale podziwiam ludzi, którzy maja wciąż na tyle silną osobowość by móc zmagać...

Piękna wola walki o syna. Miłość rodzicielska w najmocniejszej postaci, kiedy to rodzic okazuje wsparcie, uczestniczy w pojmowaniu z czym jego dziecko się zmaga, udziela pomocy i schronienia. I zaczyna wyznaczać granice, gdy sam ma już dość trosk i zmartwień o swoją latorośl. Dość gruba pozycja, bywa nużąca, ale warto przeczytać bo ukazuje olbrzymi...

Przez porównania Santiago do Kinga zwlekało mi się z rozpoczęciem czytania. Nie miałam ochoty na jakąś (z pewnością) marną kopie Kinga. Na samego Kinga również nie miałam chęci. Żałuję zerknięcia na opinie, a przez to zaniechania szybkiej lektury. Tymczasem nad wyraz zwinnie dryfowałam po stronach powieści. Akcja wolno nabiera tempa, może nawet zby...