Aga Sz.

Skończyłam czytać tylko po to, żeby zacząć znowu.

Gościa nie cierpię, książkę uwielbiam. How is it possible?

Poważnie wwierca się w psychikę. Doskonały pomysł z narracją prowadzoną z dwóch perspektyw. Mocne momenty spinające fabułę następujace jeden po drugim i trudno pozostać obojętnym, a jeszcze trudniej odłożyć książkę i zająć się czymś innym. Historia jest dopracowana aż do najmniejszych detali - i jeśli zwróci się na nie uwagę, to szczęka opada. A po...

Świetna pozycja - obowiązkowa dla zainteresowanych sylwetką Poświatowskiej. Tu można ją zobaczyć drapieżną i z pazurem, czyli dalece inną od wykreowanego mitu poetki.

Odkryłam parę smaczków :)

Uwaga: istnieje też bajka na podstawie książki. Nie miałam jeszcze okazji jej zobaczyć, ale na pewno to zrobię.

A jednak Lindgren może być nieciekawa.

To nie jest książka dla dzieci. To książka dla każdego wrażliwego człowieka, który kiedyś za kimś tęsknił.

Ilustracje rewelacyjne jak zawsze, treść mi się nie podobała.

Może i warto zajrzeć, ale zdarzają się informacje nieaktualne albo z niesprawdzonego źródła, którym bym nie ufała.

Dawno nie czytałam tak dobrej młodzieżówki. Jestem tym bardziej zaskoczona, że po tym tytule w ogóle nie spodziewałam się szału. A jednak był! Zgrabnie napisana, czyta się wybitnie szybko, ciekawi bohaterowie i dobrze oddane realia szkolne - to zdecydowanie punktuje. Owszem, fabuła jest przewidywalna, ale tego żeby nie była nie oczekiwałam, więc ni...

A nie przynajmniej?

Przecież "otwarłam" to tak samo poprawna forma jak "otworzyłam".

Balsam dla duszy - tak bym ją nazwała. I tak jak zapowiadała Kalicińska - czuję się ukołysana.

Otwieram na pierwszej stronie i po kilku zdaniach już wiem: to cały Murakami. Uwielbiam gościa. Przeczytałam z ogromnym zaciekawieniem. I aż chciałoby się zapalić ognisko.

Przeczytałam w maju. I poczułam się trochę rozczarowana. No bo niby TYM się wszyscy tak zachwycali? Według mnie - ni to ziąbi, ni grzeje. A jednak wiecie co? Ta książka siedzi w człowieku. Włazi, zagnieżdża się i zostaje. Hm. Dziwne. I im więcej czasu mija odkąd widziałam ją na oczy ostatni raz, tym większą mam ochotę sięgnąć po nią znowu.

Serce człowieka bije drugiego niemiłosiernie.

Tak, Adelio. Z Cielecką i Chyrą w rolach głównych.

Nie przebrnęłam, nie dałam rady...

Dopracowana pod każdym względem, przemyślana, wyważona. Genialna w języku, stylu, tytule, zakończeniu, genialna w bólu. MOCNA.

Tak.

Porticorn, zaklinam Cię, przeczytaj "Dopplera" Erlenda Loe.

Pomyślałam sobie, że wypożyczenie tej książki było raczej błędem. Niespecjalnie chciało mi się ją czytać, dlatego spakowałam ją w końcu do torby i zamierzałam wywieźć prosto do biblioteki. W drodze - chyba z nudów, bo jazda autobusem nie dostarcza mi zazwyczaj zbytniej ekscytacji - wzięłam ją do ręki i przeczytałam prolog. Tylko prolog, niecałe 3 s...

i JEGO kontynuacja * oczywiście :)

Nieopisanie wartościowa!