Mika!:*

Taka sobie, po prostu, o, do czytania i szybkiego zapomnienia. Owszem, zaciekawiło mnie to, tak odrobinkę, i na pewno sięgnę po drugą część, ale nie oczekuje cudu. Chyba zaczynam mieć powoli dość takich wyidealizowanych bohaterów - taki Edward *kocham cię, ale dla twojego dobra będę trzymał się daleko od ciebie*, taki super, ekstra, cool, tajemnicz...

Oddaję szacunek panu Mickiewiczowi za fakt, iż w każdym wersie zamieścił trzynaście głosek. Przeczytałam, bo musiałam. A szału nie było. [+1]

Książka, może nie jest jakimś cudem, ale sama w sobie ma coś, co przyciąga i nie chcę puścić. Nie żałuję, że poświęciłam chwilę, żeby ją przeczytać. Mogę nawet dodać, że jestem pod wrażeniem, że siedemnastolatka może napisać coś ... coś tak nie-siedemnastolatkowego. I wiem, że to głupio brzmi w moich ustach, bo jestem młodsza, ale ... ale po prostu...

Takie ... takie, o. Żeby było. Po za tym mam drobne wrażenie, że jakaś czternastolatka przywiązująca tak wielką wagę do chłopaków, ciuchów, nie potrafiłaby sformułować myśli, w sposób podobny do autora. Niemniej jednak za swój styl, autor otrzymuję ode mnie duuużego plusa. Lubię, kiedy dokładnie rozumiem, o czym ktoś myśli. A tutaj rozumiałam. Jedn...

Podobnie jak pierwsza część: czytasz, żeby się odmóżdżyć ;D Nic zachwycającego, naprawdę ;D

Takie sobie. Jak się ma nadmiar wolnego czasu i żadnej pracy, która czekać nie może to chwilkę można posiedzieć i poczytać ;D W każdym bądź razie, nie zachwyca ;D

Strasznie mi brakowało na nią czasu. Czytałam po parę rozdziałów a później ze dwa dni przerwy (i to jak dobrze poszło ;D), więc większość szczegółów i szczególików zwyczajnie uleciała mi z głowy. W międzyczasie przeczytałam jeszcze trzy inne książki, a zazwyczaj tak nie robię. No, ale mniejsza, miało być o książce, a nie o moim braku czasu. Niby ws...

Całkiem, całkiem, jak na książkę znalezioną w pobliżu książek dla dzieci i dla młodzieży (czemu tylko niektórzy przez pojęcie 'dla młodzieży' uważają, że czytelnik jak tak głupi jak but i że do jego poziomu odpowiadają historie o dziewczynach, dla których największą stratą w życiu jest złamanie paznokcia?). Nooo, owszem - okładka jest raczej w stro...

Zacznijmy od tego, że to moja pierwsza książka od pana Kinga. I na pewno nie ostatnia, co to, to nie! Zaczaiłam się na tą książkę po przeczytaniu Gone. Stwierdziłam, że ta będzie mocniejsza, bardziej realna i ... nie tak bardzo nastawiona na młodszych czytelników jak twór Michael'a Grant'a . Ta jest zdecydowanie brutalniejsza - w niektórych momenta...

Bardzo zaciekawił mnie pomysł na książkę i w sumie ... w sumie to 'poleciałam' na nią, bo ma ładną okładkę. Ale do rzeczy: Bogu dzięki, że to nic o wampirach! Nie żebym coś tam ... ale już mnie trochę męczy ten cały szał, w jaki ludzie wpadli po Zmierzchu. Więc temat wręcz doskonały: dziewczyna po śmierci ojca przeprowadza się wraz z matką do domu ...

Zdaje mi się też, że druga część GONE jest bardziej brutalna, więcej się tu dzieje. Tworzą się podziały. Dzieciaki dopada głód, w jego imię mogą nawet zabijać. Pojawia się też parę nowych postaci, więcej dowiadujemy się o Ciemności. Jak dla mnie, zdecydowanie ciekawsza. Momentami mnie odrzucała - zwłaszcza momenty o Drake'u, ale mimo wszystko - pod...

I potwierdzę to co inni: dodatki strasznie przyciągają, co od razu kwalifikuje książkę jako godną przeczytania. Treść? Krótka. Pomysł ciekawy, strony ozdobione rysunkami Cathy - śliczne. A jednak ... drobny przerost formy nad treścią. Nie żałuję, że ją przeczytałam- jest tak krótkie, że nie zajęło mi mega-dużo czasu.

Łeh, tak mi się dziwnie zdaję, że pani Rowling już od Zakonu Feniksa zaczęła uśmiercać postacie, które wiele dla nas znaczą. Noo, ale w końcu coś musi się dziać, prawda? Seria jest ogólnie dobra, żadna z książek nie zaniża poziomu, czytało się miło. Najbardziej spodobał mi się wątek o Księciu Półkrwi - też chcę taką książkę! ;D I już migiem zasuwam...

Ja troszkę się nie dostosowałam - nie przeczytałam 'przed', jak radzi autorka, ale dopiero 'po'. Szczerze mówiąc to nie żałuję - ta książka przeczytana przed Trylogią Czarnego Maga zrobiła by mi nadzieję na happy end w historii Akkarina i Sonei. I cieszę się, że przeczytałam ją po. I też śmiem twierdzić, że zdecydowanie wolę jedną, porządną książkę...

Co dobre to się szybko kończy, tak też było z tą książką. Może na początku jakoś nie pamiętałam co i jak (w końcu 'Ostatnią z Dzikich' czytałam dość dawno, więcej już na pewno nie zrobię takich przerw przy książkach, których historia jest wyjaśniana w więcej niż dwóch książkach - za dużo rzeczy ulatuje z głowy!) ale później było już zdecydowanie le...

Potwierdzę - naiwna strasznie. Ale miło czasem poczytać coś co oderwie nas od rzeczywistości (która zazwyczaj jest w szarych, nudnych odcieniach ;D) i przeniesie w świat, gdzie wszystko może się zdarzyć. Przyjemna, na chwilę, czy dwie, może pokuszę się o następne książki tego autora, jeśli znowu najdzie mnie ochota na coś takiego ;)

Och, na prawdę mi się spodobała. Trudno mi coś powiedzieć, bez zdradzenia przynajmniej części książki, więc może na pochwałach skończę? Mogę tylko dodać, że nieprzewidywalność, to duży plus przy tej książce - myślisz, że już coś wiesz, a tu nagle okazuje się, że przyjaciel, osoba, którą chcesz ochraniać, staje się twoim największym wrogiem. Na plus...

Nie miałam nic przeciwko wspomnieniom Selene, jak niektórzy niżej. Ciekawiło mnie jak to się potoczy dalej cała ta historia, co się stało, że jest tak, a nie - inaczej. Mogę z ręką na sercu powiedzieć, że polecam tą książkę, bo jest godna przeczytania. Może nie jako coś obowiązkowego, ale dla rozerwania się, odpoczęcia (bardzo trafną porę wybrałam ...

Chwyciłam za książkę ze względu na autora, wyróżniającą się okładkę, spośród innych i chyba to, że odkąd pojawiła się w bibliotece, to chciałam ją przeczytać. Zacznijmy od tego, że Thomas Lang jest dosłownie uosobieniem Hugh'a, no, jakbym go tam widziała, dosłownie. Wyraża się w podobne z sposób, jego słowa ociekają ironią, a sytuację poważną, wręc...

Na początku bardzo wkurzał mnie styl pisania Capparósa - autor przeskakuje z narracji jednej osoby na drugą, nie sposób zrozumieć kto w danym momencie mówi, dodatkowo czas jest zupełnie pomieszany - raz mówi się już o życiu po dokonaniu kradzieży, a następnym razem o dzieciństwie Valfierna, jak kto woli - Bułeczki. Później dochodzi się o do momentu...

Spodobała mi się, i mimo, że inni zarzucają jej, że jest dziecinna, to nie potrafię zlokalizować tych fragmentów o które chodzi, dające dowód dziecinności Klanu Wilczycy. Mimo, że nie było w niej jakichś cudów, to czytało mi się szybko i przyjemnie. Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy, już poluję w bibliotece na Lodową Pustynię ;DD

Na początku szło mi opornie - doskonale pamiętałam film. Książka została odłożona na dość krótki czas, a mi z głowy wywietrzały obrazy z filmu. Byłam strasznie pochłonięta, kiedy znowu zabrałam się za czytanie! Byłam jak zaczarowana. W Aniołach i Demonach był istotny fakt, który zapamiętałam - akcja działa się przez kilka godzin, a ja miałam wrażen...

Szybko się czyta, ale nie jest to książka, która ma coś ważnego wnosić. Liczę na to, że w drugiej części będzie lepiej, o wiele lepiej. Bliss i Mimi mnie irytowały, Schuyler była do zniesienia, Jack wydaje mi się jakiś dziwny. A wampiry dość ciekawie pokazane.

Ciekawsza od pierwszej części. Tyle, że aż prosi się o następną część, nie lubię takich ogólnikowych zakończeń.

Pewne przepisy są ciekawe, tylko, że dość często nie są powszechnie stosowane w domach. No, bo skąd ja mogę wziąć jakieś zasuszone zielsko, które nawet w Polsce może nie rosnąć? Nie mniej jednak, dość ciekawe, choć żadnego wielkiego odkrycia autorka nie dokonała.