@deska

Zgadzam się z suavemente. Jest mnóstwo książek z fantastyki które są o połowę lepsze i bardziej oryginalne, ale nie zyskały takiego rozgłosu. Niemniej przeczytać można. Szczególnie jak się ma 14 lat i dopiero odkrywa literaturę fantastyczną :P

Spodziewałam się trochę więcej po tej książce. Ciekawa ale bez rewelacji. Może trochę bardziej dla młodszych czytelników.

Przeczytać można, ale klimat tej powieści chyba do mnie nie trafia.

Dobry, lekki kryminał. Szybko się czyta.

Poprzednie książki Sapkowskiego bardziej wciągały, a od Wiedźmina nie można było się oderwać. Żmiję czytałam, żeby tylko przeczytać.

Ta część to już w sumie bardziej uporządkowanie i zakończenie wydarzeń z poprzednich części. Brakowało mi trochę tej zagadki i tajemnicy, która tak wciągała w pozostałych tomach. Nie mniej jednak szkoda że to już koniec, pozostaje lekki niedosyt..

A jak dla mnie pierwsza część lepsza, choć podoba mi się że w tej autor zachował płynną kontynuację fabuły i nie ma wrażenia że na siłe wymyślona jest nowa kryminalna historia. Momentami wydaje mi się że postać Lisbeth jest już trochę przesadzona, ale i tak wciąga tak samo jak poprzednia część, mimo że właściwa akcja zaczyna się chyba dopiero po ja...

Mogę tylko powiedzieć że cały szum wokół tej książki staje się w pełni uzasadniony jak się ją już przeczyta. Autor potrafi niesamowicie zaciekawić i budować nastrój mrocznej tajemnicy. Dla mnie najlepszy kryminał jaki czytałam i na pewno przeczytam następne części.

A mnie ciekawi co za barany dodają "Cień wiatru" po 3 razy (dla Carlos Ruiz Zafon, Carlos Ruiz Zafón i Zafon Carlos Ruiz) i w jednym po ponad 100 osób oceniło, w drugim 70 a w trzecim 12... nie ma to jak ocenianie przez każdego po trochu tej samej książki i porozrzucane komentarze, nie wspominająć już o Zafonie jako 1 pod 3 postaciami.. Widzę że co...

Fabuła naciągana do granic możliwości, chyba bardziej chodziło tu o jakiś morał niż treść. Książka momentami mi się dłużyła, zwłaszcza że historia ciągle się powtarza i łatwo sie domyślić co się w końcu wydarzy. Koniec jednak bardziej zaskakujący. Jako całość oceniam ok.

Poruszające historie, przejmujące opisy. Jedna z najlepszych książek literatury iberoamerykańskiej.

Choć rzeczywiście lekko i z zaciekawieniem czyta się tę powieść to do wielkiej klasyki jaką jest w Wielkiej Brytanii bym jej nie zaliczyła. Panny Bennet głupiutkie i śmieszki przypominają mi bohaterki współczesnych książek typu "Bridget Jones". Od początku jest jasne jak historia się skończy i kto z kim utworzy parę. Koniec końców książka dostarcza...

Pierwsza dla mnie książka, która najbardziej ciekawa zaczyna robić się dopiero w momencie, kiedy jej główna bohaterka umiera.

Ciekawa, dużo rozważań psychologicznych i nie tylko. Styl pisania kojarzy mi się z innymi hiszpańskimi pisarzami, jak np. J. Marse i książką "Ogony jaszczurki", w której główny bohater też jest nastolatkiem "uwięzionym" w środowisku, w którym żyje.

Fabuła oparta o atak zombie dużo lepsza niż by się zdawało. Lekko się czyta, dobra rozrywka.

Z ksiązki można dużo dowiedzieć się na temat japońskiej kultury i mentalności. Opowiadania poruszają temat miłości, przyjaźni, śmierci, czyli tych najważniejszych pojęć, każde z innej perspektywy, widziane przez różne osoby. Polecam lubiącym współczesną klasykę.