Izabela

Niewiele można powiedzieć o tym wydaniu poezji Adama Mickiewicz. Znalazłam w nim moje ulubione wiersze naszego wieszcza narodowego, jak "Amalia", "Niepewność" czy "Do M.". Sądzę, że warto zapoznać się z wrażliwością Mickiewicza.

Nareszcie coś innego we współczesnej literaturze. Niektórych może odrzucać podróżowanie w czasie, które może kojarzyć się z science-fiction. Jednak to tylko pozory! Nie chcę zdradzać zbyt wiele, bo piękno tej książki polega na zaskoczeniu ;). Ale naprawdę polecam. Jeszcze tego samego dnia, kiedy skończyłam czytać ostatnie strony "Czerwieni rubinu",...

Całkiem niezła. Tylko jedno mnie boli : przez połowę książki (czyli ok. 400 stron) czekałam na jakieś spektakularne rozstrzygnięcie sagi. A kiedy już się doczekałam, okazało się to jednym wielkim żartem - czyli nic się nie stało. Oto styl p. Meyer : poświęcać całe rozdziały na utopijną miłość, a opuszczać dynamiczne zwroty akcji.

Przynajmniej coś się w tej powieści dzieje - nie jak w poprzedniej części. Jednak irytują mnie TAKIE wątki miłosne, jakie pokazała p. Meyer w "Zaćmieniu" - żałośnie pokręcony trójkącik, czyli użalająca się nad sobą i wiecznie niezrozumiana przez świat Bella, obsesyjnie wpatrzony w nią wampir Edward i niepotrzebnie poświęcający się wilkołak Jacob. P...

Smutna, przygnębiająca i... nudna. Ogólnie rzecz biorąc, czytanie "Księżyca (...)" mozolnie mi szło. Dopiero ostatnie rozdziały stały się na tyle ciekawe, że dokończyłam powieść. Niestety, aby sięgnąć po kolejne części sagi, nie można opuścić części nr 2. Pojawia się zbyt dużo nowych postaci i wątków. Bez 'przejścia' przez tę, moim zdaniem, nie naj...

Dopiero od tej części "Harry Potter" przestaje być 'tylko bajeczką'. "(...) Czarę ognia" 'wchłonęłam' migiem, pomimo zatrważającej, dla niektórych, liczby stron.

Dla mnie to klasyka gatunku. Poznałam ją już we wczesnych latach, gdy to mama czytała mi co wieczór po jednym rozdziale. Myślę, że pozostanie w moim sercu do końca ;). Jeśli jeszcze nie sięgnąłeś po pierwszą część "Harry'ego Potter'a (...)", zrób to jak najszybciej.(Dodam tylko : pierwsza część przygód głównego bohatera jest skierowana głównie dla ...

Największą zaletą jest inność. Jeśli ktoś, podobnie jak ja, jest zmęczony kolejnymi podobnymi do siebie powieściami, to polecam tę książkę. Zaskakuje i krok po kroku sprawia, że z rosnącym oczekiwaniem pragniemy poznać finał.

Niezwykła. Zapoczątkowała "modę" na antyutopijne powieści. Mimo że "Igrzyska (...)" czytałam ponad 2 lata temu, nadal doskonale pamiętam wydarzenia i poruszający klimat tej lektury. Począwszy od interesującego wątku, poprzez trzymające w napięciu sceny, zakończywszy na bezkompromisowym talencie autorki do dobierania słów, które, niestety, nie zawsz...

Ciekawa. Nie interesują mnie tematy kosmitów czy cywilizacji z innych planet, ale tym razem powieść science-fiction pozytywnie mnie zaskoczyła. Pomimo głównego tematu książki, jakim jest przygotowywanie się na atak wcześniej wspomnianych istot pozaziemskich, znajdzie się także wątek miłosny. Jeśli natknę się na kontynuację historii o Numerze 4, z p...

"Przysięga" to książka na max. 3 wieczory. Przyjemna i łatwa w odbiorze. Jednak jakoś specjalnie nie pociąga czytelnika. Ot, kolejna powieść na zimny, samotny wieczór ;).

Niezwykle smutna. Mimo że historia naprawdę silnie poruszyła moje serce, nie potrafię sięgnąć po kolejną część. Nie ma to nic wspólnego z tym, że książka jest zła - wręcz przeciwnie : jest genialna. I przykra. Po prostu nie mam ochoty poznawać dalszych losów tak przygnębiającej historii.

nie zachwyciła mnie. książka bardzo przewidywalna. kolejna autorka znów porusza 'przejedzony' już temat dziewczyny, która niespodziewanie okazuje się należeć do magicznego świata i musi dokonać wyboru pomiędzy dwoma skrajnie różnymi chłopakami. dla mnie nudne.

Nie wiem czy można 'polubić' tę książkę. Zbyt prawdziwa. Zbyt wstrząsająca.

Osobliwa już od pierwszych stron. Pozostawiła jednak ślad w moim sercu i bardzo dziękuję za to Paulo Coelho. Niewielu jest autorów, którzy poruszą tak ważne tematy, przekazując je tak kuriozalnym językiem.

Czasem gubiłam się w wydarzeniach. Plus, że już od pierwszych stron działo się coś ciekawego. Jednak nie porwała mnie na tyle, bym sięgnęła po kolejne części.

Genialna. Czasem aż wzdrygałam się nad brutalnością niektórych wydarzeń. Jednak nie mogę doczekać się, kiedy przeczytam "Sycylijczyka". Taka jest magia tej klasyki. Mimo że czytasz o okropnych morderstwach i niebezpiecznych waśniach między mafijnymi rodzinami, to przyciąga cię honor oraz tajemniczość, którą emanuje Vito Corleone.

Książka dla ludzi, którzy chcą przeczytać i szybko odłożyć. Łatwa w odbiorze, lecz mało porywająca. Momentami irytująca.

Tę część wprost ubóstwiam. Czytałam ją miliony razy i jeszcze mi się nie znudziła ;)

Książka po prostu magiczna. Napisana niezwykłym językiem. Momentami aż wzdychałam z zachwytu nad porównaniami, które tworzyła Tahereh Mafi. Czyta się ją jak poezję.