Su

Jeśli pod 'feministyczna' kryje się po prostu duża ilość wzmianek o tym, że bohaterka jest kobietą, to tak - to jest książka zdecydowanie 'feministyczna'. Aż zbyt 'feministyczna'. Dobry kryminał z którego usilnie starano się zrobić coś można by podciągnąć pod kategorię społeczną, przez co prawie całkowicie zepsuto przyjemność czytania :/

Rewelacyjna.

Wysmienity zbior opowiadan! Opowiadanie Domek Pod Słowikami - MISTRZOSTWO.

Christie zdecydowanie najlepiej wychodza dluzsze nowele, gdy czytelnik ma okazje naprawde wglebic sie i porozkoszowac atmosfera zanim/tuz po wszystko stanie sie jasne. Co nie zmienia jednak faktu, ze Poirot zawsze i wszedzie jest uroczy, za czasow swojej mlodosci rowniez (: Troszke przeszkadzalo poczucie deja vu przy niektorych opowiadaniach, ktore...

Fajny kryminal, wzbudzajacy wymierne poczucie ciekawosci, ale za to bardzo duzo sympatii do Frosta i ogolna atmosfere dobrego humoru, tudziez chichotu. Polecam (:

Spodziewałam się po tej książce dużo więcej i zostawiła mnie rozczarowaną. Moje pierwsze spotkanie z tym autorem i właściwie z Norwegią w tej postaci, więc może mój błąd, że nie zaczęłam od najbardziej podziwianej książki w dorobku autora. W każdym razie - akcja troszkę zbyt pogmatwana, główna postać troszkę zbyt przerysowana, a "wielkie rozwiązani...

Zdecydowanie najlepsza część trylogii - W KOŃCU coś się dzieje!

Dobry pomysł na fabułę, kiepska realizacja :/ Wiele momentów żenujących, ale jednak ma w sobie to coś, co sprawia, że sięga się po następny tom. Nie jestem tylko pewna, czy tym "czymś" nie jest po prostu rozwleczenie akcji na maksa, tak by zmieściła się w trzech tomach. Książka lepiej by wyszła na tym, gdyby powyrzucać przydługawe opisy wyglądu zew...

Faktycznie, skomplikowana zbrodnia, ale bardzo łatwo było wszystko odgadnąć już w połowie powieści. Bardzo fajnie przedstawione przyjęcie dla dzieci, taki głębszy wgląd w kulturę. Przyjemnie się czytało, ale bez szczególnych emocji. Poirot się starzeje, niestety ;)

Jak dla mnie - jedna z najlepszych. Christie w swoim niecodziennym wydaniu: zachowuje wszystko, co dobre, zaskakuje nieprzewidywalnością plus dorzuca parę bonusów. Miód. Jak dla mnie wszystko co najlepsze i Christie jest tutaj: intryga, szpiegostwo i hipnotyzujący Wschód. Nikt inny nie potrafił tak opisywać kraje arabskie, jak Christie. Mistrzostwo...

Mimo całej mojej miłości do powieści z Poirotem i Miss Marple zaczynam się zastanawiać, czy Christie przypadkiem nie wychodziły najlepiej powieści bez jej sztandarowych bohaterów. Jakby chciała nadrobić brak ulubionych bohaterów poprzez jeszcze większą błyskotliwość i moc zwrotów akcji. Polecam.

Nie wiem, co powiedzieć o tej książce. Oba opowiadania były tak dziwne w swojej codzienności. Na pewno jest to spotkanie pierwszego stopnia z obcą kulturą - czytelnik wręcz świadomie dochodzi do wniosku, że kompletnie nie pojmuje bohaterów, którzy zachowują się w sposób niezwykle osobliwy. Nie mogę powiedzieć, że polecam, ani tym bardziej, że mi si...

Bardzo ciekawa książka. Nie tylko dla wielbicieli kina szwedzkiego, ale również dla wszystkich, którzy ciekawi są aktualnego stanu społecznego, jaki panuje w Szwecji. Zdecydowanie polecam.

Jak dla mnie to Tommy i Tuppence są najmniej ciekawymi postaciami Christie - przewidywalni, mało zabawni i zupełnie nieprofesjonalni. Ale mimo to znalazłam w książce kilka momentów, które zmusiły mnie do głośnego śmiechu.

Moje pierwsze spotkanie z opowieścią o szpiegu w wykonaniu pani Christie - i jestem zachwycona! Zakończenie wyśmienicie wytrącające z równowagi. Troszkę mi brakowało elementu zagadki i dochodzenia do prawdy wraz z bohaterami, ale cały wachlarz rozmaitych postaci aż nadto to wynagradzał. Zabawnym smaczkiem są rozbieżności w pojmowaniu przez autorkę ...

Początkowo szło opornie, ale kiedy już przyzwyczaiłam się do bohaterów to było nawet zabawnie. Specyficzny humor sytuacyjny. Pies Montmorency skradł mi serce ;)

Jedna ze słabszych powieści Christie (do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, że Christie w ogóle ma słabsze książki), ale ratuje ją niesamowite poczucie humoru. Można by rzec: im bardziej fabuła się chwieje, tym lepiej człowiek się śmieje ;)

Obawiam się, że nawet w oryginale ta książka jest zbyt infantylna, bym zdołała ją przeczytać w całości.

Jak na Christie to bardzo złowieszcza książka. I chociaż nie lubię postaci pani Oliver to e tej pozycji okazała się dość mało drażniąca. A rozwiązanie zagadki absolutnie cudowne.

Obawiam się, że kompletnie mnie to nie przekonało. A wręcz momentami nudziło. Gdzie jest to Mankellowskie napięcie?

No, nie wiem, nie wiem. Jakoś pod względem zagadki i osoby Wallandera ta akurat opowieść mnie nie porwała. Ale pokochałam Rydberg'a! Postać przecudowna, świetnie skonstruowana. Przeszkadza niemiłosiernie tylko fakt, że występuje tak mało i jego los jest tak smutnie zwyczajny.

Muszę przyznać, że mam ambiwalentne uczucia po tej lekturze. Z jednej strony brakowało mi klimatu Szwecji, tak charakterystycznego dla książek Mankella, ale z drugiej znowuż nie bardzo znam Łotwę, więc krajobraz post-komunistycznej Rygi był bardzo interesujący. Podobnie z fabułą: akcja trzymała w takim napięciu, że w pewnych momentach miałam ochotę...

Czuję się rozczarowana tą książką, co jest niezwykle zaskakujące, bo wydawało mi się, że nie miałam co do niej żadnych oczekiwań.

Cos chyba jeszcze nie doroslam do tego typu literatury, bo ksiazka kompletnie do mnie nie trafila.

Szczerze, tyle slyszalam o cyklu Sapkowskiego i w ogole o autorze, wiedzminie itp., ze kiedy w koncu siegnelam po Krew elfow przewracalam kazda strone z uczuciem oszukania. A pod koniec ksiazki zadawalam sobie pytania w stylu "I to ma byc wszystko?". Rozczarowalam sie, niestety. Krew elfow niczym nie zachwyca, niczym nie porywa. Siegne po nastepna ...