betsy

To moja trzecia książka Krzysztofa A. Zajasa. I raczej ostatnia. „Oszpicyn” czytałam kilka lat temu i nawet mi się podobał. Urzekł mnie dobry styl autora, umiejętność budowania nastroju a także połączenie wątków historycznych i nadprzyrodzonych. Po kilku latach, w tym roku, trafiłam na „Wiatraki”. To było już coś zupełnie innego, komiksowa opo...

Mówi się o klątwie trzeciego tomu. Tym razem jest to klątwa tomu czwartego. Nie miał autor pomysłu, jak poprowadzić spójną i wartką akcję i niestety to widać. Nawet same bohaterki głównie się zastanawiają, co mają robić. A potem powoli, jakby mimochodem sprawy same posuwają się do przodu. Akcja rusza dopiero pod koniec. Są fragmenty doskonałe,...

No przegiął teraz pan MacBride, przegiął! Naturalistyczne opisy krwawych zabójstw, ćwiartowania zwłok i kanibalizmu to za dużo nawet jak na niego. To chyba najbardziej krwawa i odjechana ze wszystkich jego książek i nawet czarny humor, za który tak go ceniłam tego nie łagodzi. Muszę teraz od niego przez dłuższy czas odpocząć.

Bardzo dobra seria. Długo wzbraniałam się przed powieściami szpiegowskimi, rozczarowywały mnie, aż nie zaczęłam czytać Severskiego. Sytuacja w kraju i za granicą jakoś mnie do tego skłoniła. I połknęłam wszystkie trzy części jedna po drugiej z przyjemnością. Bo są dobrze napisane i, co najważniejsze- prawdopodobne. Poza koniecznymi dla literat...

Przeczytałyśmy z wnuczką. Poważne tematy: rozwód rodziców podany w starosłowiańskim sosie przy wtórze zmór. Obie nie byłyśmy specjalnie poruszone.

Opinia dotyczy obu części.

To zdecydowanie nie jest literatura piękna. Bardziej podpada pod kategorię „literatura obyczajowa, romans”. Męczący, najeżony złymi emocjami, pełen psychopatycznych, agresywnych, manipulujących postaci, ale tylko romans. Nie ma tu wprawdzie morderstw, jak w kryminałach, ale jest przemoc psychiczna. I na tym...

Urocze. Zabawne, sympatyczne, lekkie, z celną pointą. W sam raz do czytania przed snem. Zachciało mi się przypomnieć sobie oryginały. Zwykle, gdy chcę coś ze starych polskich programów obejrzeć, to jest zablokowane przez TVP. Ale, o dziwo, były na Youtubie. Z Janem Kobuszewskim jako narratorem i plejadą polskich aktorów lat 70-tych. Spędziłam ...

Clifford się powtarza. Jeżeli ktoś czytał „Ale klub nie przebacza”, może sobie darować „Opóźnionego”. Niby książki dotyczą zupełnie innych spraw- pierwsza jest o poszukiwaniu zbrodniarza hitlerowskiego w małej wiosce w Andach a druga- o katastrofie samolotu na pustyni na pograniczu z Meksykiem, lecz główna akcja powtarza ten sam motyw. Czytani...

Dwa oblicza popularnej niegdyś i uroczej aktorki zawierające się w dwóch częściach tej książki. Cukierkowa autobiografia napisana szkolnym, poprawnym stylem i zjadliwe, pełne frustracji felietony, drukowane w piśmie ”Kobieta i Styl” w latach 1996-98. Gdy pozycja ta rzuciła mi się w oczy w bibliotece i wzięłam ją „impulsowo”, myślałam, że jest ...

Klasyka gatunku. Stary, dobry Chandler. I stary dobry Marlowe. Tutaj główną zaletą jest styl. Sarkastyczne porównania, cyniczny dowcip. Czyta się to nadal z przyjemnością i rozbawieniem, choć trup ściele się gęsto. Intryga trochę przekombinowana i nawet teraz, niedługo po skończeniu książki trudno mi przypomnieć sobie, kto kogo zabił i dlaczeg...

Początkowo to była niezła saga rodzinna obejmująca pierwszą połowę XX wieku. Walka kobiet o prawa wyborcze, dwie wojny światowe, zespół stresu pourazowego- to nie są błahe tematy i opisane zostały w interesujący sposób. Dopiero pod koniec autorce jakby skończył się koncept i książka zaczęła mnie irytować. Wprowadzenie szlachetnego, ...

Dokąd Halina Kunicka, przepytywana przez Kamilę Drecką odpowiada konwencjonalnie na konwencjonalne pytania dotyczące lat młodości, popularności i kariery myślę sobie- nuda, sztampa. Ale kiedy opowiada o żałobie po śmierci męża, samotności i trudnych kontaktach z synem- robi się autentycznie i przejmująco.

Nowa autorka. Tak bardzo chwalona w opiniach, że postanowiłam się zapoznać z jakąś pozycją jej autorstwa. Trafiłam na debiut w dziedzinie kryminałów (Anna Potyra pisze też książki dla dzieci)- „Pchłę”. No i jak na debiut jest całkiem nieźle- wartka akcja, dobry styl, przekonujący bohaterowie. Zdarza się wprawdzie trochę nieścisłości...

Gdybym miała oceniać „Topiel” po przeczytaniu (z dużym samozaparciem) 200 stron- dałabym jej najwyżej 3 gwiazdki. Gdybym wtedy przerwała czytanie (na co miałam szczerą ochotę)- moje zdanie o tej powieści pozostałoby negatywne. Kojarzyła by mi się z nudą, brakiem napięcia, brakiem fabuły, krótkimi migawkami z powodzi 97 roku widzia...

Aż dziw, że nie czytałam dotąd niczego Stuarta MacBride’a. Podoba mi się jego styl i sarkastyczny humor. Opisy i bohaterowie nieco zbyt naturalistyczni, jak na mój gust, ale humor to łagodzi. Akcja ciekawa. Realia pracy policjantów pokazane są bez upiększeń, a nawet w krzywym zwierciadle. Często ich akcje kończą się tak koncertową klapą, jak t...

Zabawna, sympatyczna i z ciekawą, wartką akcją. Według mnie lepsza, niż część pierwsza. Oddająca współczesną polską rzeczywistość w satyryczny sposób. Z zacietrzewień zwolenników radia „Święta Jadwiga” i skrajnej lewicy (czego uosobieniem są dwie tytułowe teściowe) lepiej się śmiać, niż na nie zżymać. Chociaż obecnie trudno się zdobyć na poczu...

Jeżeli ktoś chce wiedzieć, dlaczego tak niska ocena- niech sobie przeczyta recenzję @Rudolfiny. Zgadzam się z nią w 90%. Co gorsza ja też tę recenzję czytałam i obiecałam w komentarzu nie tykać Piotra Borlika, bo ostrzeżenia @Rudolfiny zwykle są w punkt. Niestety, było to prawie 2 lata temu i po prostu o tym zapomniałam. Na portalach czytelnic...

Miła książka. Nie ciekawa, dobra, czy interesująca tylko po prostu ładna, miła i wzruszająca. Napisana jak sztuka teatralna i zresztą jako sztuka święciła triumfy w całej Japonii. Ta stałość miejsca i oszczędność dekoracji: 3 stoliki, 6 krzeseł i bufet barowy…6 do 8 aktorów. I dźwięk gongu na wejściu : „Ding- dong” – oznajmiający wejście na sc...

Pierdu, pierdu. Przepraszam za wulgaryzmy, ale te słowa nasuwały mi się podczas lektury od pierwszej strony. Kiepski harlequin. Fatalny styl, naiwność do potęgi n-tej, do tego wątek sensacyjny. Tylko ze względu na ten ostatni przeczytałam tę szmirę. Jednak chciałam się dowiedzieć, kto jest złoczyńcą.

Bardzo iberyjski kryminał, choć napisany przez Francuza. Krwawy, mroczny, nastrojowy, dziejący się wśród pereł hiszpańskiej architektury, nawiązujący do literatury i malarstwa. Napisany dobrym stylem. Niewątpliwie, jest to kryminał z wyższej półki. Ale ma też i minusy. Jak dla mnie jest zbyt brutalny a opisami zmasakrowanych zwłok autor jakby ...

Kilka ciekawych informacji o powstawaniu serialu. Kilka anegdot, z których rozśmieszyła mnie jedna. Poza tym- same komunały, powtórzenia, laurki. Pisany na siłę komercyjny wytwór.

Zbyt stylizowana, jak dla mnie. Przypomina bardziej komiks o superbohaterach, niż thriller. Podobno cała seria z Myronem Bolitarem taka jest, nie wiem, ja przeczytałam tylko tą jedną książkę. Od realizmu i prawdopodobieństwa ważniejsze są tutaj dowcipne komentarze i sceny walk z wiadomym finałem- "nasi" superbohaterowie muszą wygrać z każdą li...

Potrzebowałam czegoś lekkiego dla poprawy nastroju, więc sięgnęłam po pewniaka. Nie tylko ja tak robię, jak zorientowałam się z opinii. Powróciłam do Alka Rogozińskiego po 4 latach i nie zawiodłam się. Książka lekka, zabawna, lecz bez przegięcia, ciekawa i logiczna intryga kryminalna. Ponieważ stresujący okres trochę u mnie potrwa, wypożyczyła...

Dziwna książka. Psychodeliczna, nastrojowa, pozbawiona logiki. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co alkoholowo- narkotycznym snem. Zakopane jak z twórczości Witkacego. Jest nawet Witkiewiczówka i absynt. Trzeba przyznać autorowi, że fenomen tego miasta i jego mieszkańców odtworzył nieźle. Grozę Tatr również. Nastrój jest najmocniejszą stroną tej ...

O starzeniu się z humorem. Wprawdzie autorki są o ok. 10 lat młodsze ode mnie i mogą ten temat traktować z dystansem, to jednak 50-tka to nie byle co. Sama kończąc ten wiek poczułam smugę cienia… A wtedy nikt jeszcze nie słyszał o Covidzie... Dobra, dosyć smucenia. Książka jest urocza, dowcipna, pomysłowa i zabawna, na dodatek trafna. Sama mog...