Dzisiaj w pracy miałam nieprzyjemność obsługiwać Panią, która zrobiła mi regularną awanturę z prawdziwego zdarzenia dlatego, że nie potrafiła znaleźć litery M. A kiedy znalazła już literę M, to zaczęła na mnie wrzeszczeć, że ,,litera M jest na dole, i co ja mówię, robię z niej idiotkę, książki tam nie ma!''. A kiedy już udało mi się Pani wytłumaczyć, że książki autorów o nazwiskach zaczynających się na literę M owszem, zaczynają się na dole, ale musi spojrzeć na regał z prawej, w górę i tam też będą książki autorów z nazwiskiem na M, to usłyszałam, że... ... ... że ,,żadnej litery M tam nie ma, tam jest Krasińska i Kraszewski!''(Pani nie spojrzała w górę i na regał w prawo. Pani spojrzała w górę). A kiedy już udało mi się wytłumaczyć Pani, że patrzy na literę K, pod którą jest L, za którą jest Ł, pod którą jest M i to M ciągnie się dalej, na następny regał i książki znowu idą z góry do dołu, i jest tam M, a po nim N, a pod N jest O, to usłyszałam, że ,,żadnej Mirek tam nie ma!'' A kiedy już udało mi się wytłumaczyć, że Mirek będzie między Michalak, a Mrozem, to Pani wróciła do mnie z fochem (i z książkami) i nakrzyczała na mnie, że ,,mam na półkach burdel''i że ,,tam nie było żadnej litery M'', i że w ogóle to powinno być jakoś bardziej oznaczone, że ,,litera M jest od-do''. Po czym Pani wyszła, trzaskając pokazowo drzwiami.
I tak teraz się zastanawiam, co Pani miała na myśli, skoro litera M znajduje się dokładnie tam, gdzie być powinna, a więc pomiędzy literą Ł, a literą N i nie może być bardziej ,,od-do'' niż jest w tej chwili, gdyż jest to po prostu niewykonalne ze względu na nienaruszalną naturę struktury alfabetu języka polskiego...
No tabliczki powinny być, duże, "Tu się zaczyna M" i "Tu się kończy M"albo zainstalowany GPS: Wchodzisz na terytorium sponsorowane przez literkę M. Teraz skręć głowę w prawo. W prawo mówię. Mirek znajduje się o dwie półki w dół....
Chociaż czasem, przyznaję się, patrzę, szukam i nie widzę. Nie robię jednak awantury, tylko grzecznie proszę, że widać jestem ślepa i nie widzę. Proszę o pomoc i ją zawsze z miłym uśmiechem uzyskuję.
Każdemu zdarza się patrzeć i nie widzieć. Pracowałam kiedyś w magazynie, na zbiórce. I miałam jedną taką noc w czasie której kilka razy wołałam mojego brygadzistę, żeby zatwierdził brak (że faktycznie nie ma towaru z zamówienia na półce), a on przychodził do mnie, patrzył na półkę, wyciągał rękę i podawał mi rzecz, której szukałam od 15 minut. I tak za każdym razem.
A pół roku później to ja robiłam taką sztuczkę Nowym. :D
No wiem... Chciałabym, żeby takim ludziom robili walk of shame - wchodzi taka czepialska baba do sklepu, a za nią druga z dzwonkiem i już wiadomo, kto będzie największym bucem w kolejce! (Może wtedy by się nauczyli, że nie należy się wyżywać na szeregowych pracownikach...)
Znaczy litery zna, ale nie po kolei. Na wyrywki się nauczyła.
(I nie ma się co śmiać, kolega będący nauczycielem języka chciał zapoznać uczniów z dobrodziejstwami porządnego, drukowanego słownika i doszedł do wniosku, że jego uczniowie nic nie potrafią w nim znaleźć, bo... nie znają alfabetu.)
Nie wiem jak ta pani, ale po epizodzie pracy w wiejskiej szkole ze zdumieniem przekonałam się, że poziom ludzkiej niewiedzy jest zatrważający. Wielu z nich nie wie, że Ziemia jest okrągła. A znaleźć Grenlandię na globusie to mało kto potrafi. A a propos alfabetu to uczeni byli, ale teraz w szkołach nie ćwiczy się korzystania ze słownika, a kiedyś tak ćwiczono kolejność literek.
