Dziś od rana szukałam wiersza, który byłby odpowiedni na ten dzień.

Nie znalazłam.

Dlatego na razie jest tylko Kąt.

Jeśli ktoś z Was ma propozycję utworu, niech da znać na priv. Wstawię.

EDIT: Wiersz zaproponowany przez @Chassefierre. Dzięki.

Antoni Słonimski, Ten jest z Ojczyzny mojej

Ten, co o własnym kraju zapomina.
Na wieść, jak krwią opływa naród czeski,
Bratem się czuje Jugosłowianina,
Norwegiem, kiedy cierpi lud norweski,

Z matką żydowską nad pobite syny
Schyla się, ręce załamując żalem,
Gdy Moskal pada - czuje się Moskalem,
Z Ukraińcami płacze Ukrainy,

Ten, który wszystkim serce swe otwiera,
Francuzem jest, gdy Francja cierpi, Grekiem -
Gdy naród grecki z głodu obumiera,
ten jest z ojczyzny mojej. Jest człowiekiem.

Źródło: http://dobre-wiersze.blogspot.com/2014/04/antoni-sonimski-ten-jest-z-ojczyzny.html

Kolejne wiersze podpowiedziały @Wiesia i @aleks-a. Dziękuję.

Ten Kąt Poetycki stworzyliście Wy, Kanapowicze.

Anna Świrszczyńska, Niech policzą teraz nasze trupy

Ci co wy­da­li pierw­szy roz­kaz do wal­ki
niech po­li­czą te­raz na­sze tru­py.
Niech pój­dą przez uli­ce
któ­rych nie ma
przez mia­sto
któ­re­go nie ma
niech li­czą przez ty­go­dnie przez mie­sią­ce
niech li­czą aż do śmier­ci
na­sze tru­py.

Źródło: https://poezja.org/wz/%C5%9Awirszczy%C5%84ska_Anna/26466/Niech_policz%C4%85_teraz_nasze_trupy

Ignacy Krasicki, Hymn do miłości Ojczyzny

Świę­ta mi­ło­ści ko­cha­nej Oj­czy­zny,
Czu­ją cię tyl­ko umy­sły po­czci­we!
Dla cie­bie zja­dłe sma­ku­ją tru­ci­zny,
Dla cie­bie wię­zy, pęta nie ze­lży­we;
Kształ­cisz ka­lec­two przez chwa­leb­ne bli­zny,
Gnieź­dzisz w umy­śle roz­ko­szy praw­dzi­we.
Byle cie moż­na wspo­móc, byle wspie­rać,
Nie żal żyć w nę­dzy, nie żal i umie­rać! 

Źródło: https://poezja.org/wz/Krasicki_Ignacy/4505/Hymn_do_mi%C5%82o%C5%9Bci_Ojczyzny

Josif Brodski, Giną ludzie

W chwili, kiedy przy kolacji
bronisz niedorzecznych racji
żal za głupstwem topiąc w wódzie -
giną ludzie.
W przecudownych starych miastach
strach w codzienny pejzaż wrasta
śniąc o ocalenia cudzie -
giną ludzie.
 
W wioskach, których wcale nie ma,
bo śmierć przez nie przeszła niema -
wierząc swej nadziei złudzie
giną ludzie.
 
Giną ludzie gdy głosujesz
za spokojem - i próbujesz
bunt sumienia zbić doktryną -
obcy giną.
 
W chwili, gdy rozrywki żądasz,
w telewizji mecz oglądasz,
lud się pławisz w słodkiej nudzie -
giną ludzie.
 
Oto nowa jest idea:
jeszcze ludzkość nie zginęła,
chociaż w Kainowym trudzie
giną ludzie.
 
Wielbiąc każde przykazanie,
zapis świętych praw w Koranie,
Ewangelii i Talmudzie
giną ludzie.
 
Wśród wyznawców każdej wiary
są mordercy i ofiary -
twe milczenie wskaże teraz
kogo wspierasz. 

Źródło: https://literatura.wywrota.pl/wiersz-klasyka/42740-josif-brodski-gina-ludzie.html