@Lette

Książka zapowiadała się naprawdę przeciętnie i dopiero, gdy pojawił się Alec z Magnusem, jako-tako zaczęła mi się podobać. Ale ogólne wrażenie szlag trafił, gdy przeczytałam koniec, który naprawdę mnie rozczarował. Mimo to styl autorki nadal niesamowicie mi się podoba i z chęcią przeczytam kolejne części.

Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, tyle powiem. Poza tym "Czerwień Rubinu" skojarzyła mi się ze "Strażą" Marianne Curley, ale myślę, że to dobrze. W kilku słowach: książka naprawdę mnie zachwyciła, co potwierdza fakt, że przeczytałam ją w kilka godzin i jeśli miałabym coś teraz polecić, to z pewnością tą pozycję. Bo naprawdę warto!

Książka bardzo fajna. Spodobała mi się postać Ethana i Arkariana, za to Isabel nieco mnie irytowała w pewnych momentach. Ogółem mówiąc, pomysł na tą historię był bardzo oryginalny i aż miło było odetchnąć od postaci paranormalnych. Za to wielki plus. Jednak jak dla mnie akcja czasami rozwijała się zbyt szybko, ale może to tylko taki mój wymysł.. Ac...

Jednym słowem: świetna. Poza tym postacie dobrze wykreowane, a sama Rachel strasznie przypadła mi do gustu. Oczywiście, polecam.

Bardzo dobra książka. Może mało ambitna, ale idealna na jakieś deszczowe dni, podczas których nie wiemy, co ze sobą począć. Szkoda tylko, że cała historia skończyła się w taki, a nie inny sposób... I żałuję, że autorka tak szybko pozbyła się postaci Davida, którego - pomimo że pojawił się tylko kilka razy - naprawdę polubiłam. W każdym razie, polec...

Jak dla mnie świetna. Choć nie ukrywam, że brakowało mi klimatu z Cienia Wiatru bądź Gry Anioła. Aczkolwiek i tak polecam.

Niezła. I muszę przyznać, że jest to pierwsza książka tego typu, która mnie wciągnęła i w której polubiłam główną bohaterkę. Poza tym Patch był cudowny.

Z początku była cholernie nudna, momentami wręcz odpychała mnie od siebie, ale mniej więcej pod koniec zyskała moją sympatię, choć nie ukrywam, że fabuła mogła być nieco bardziej ambitniejsza.

Zdecydowanie lepsza niż poprzednia część. Poza tym było w niej o wiele więcej Damona, więc od razu przypadła mi do gustu. I muszę przyznać, że przyjemnie mi się ją czytało, dlatego polecam. Idealny zabijacz nudy, naprawdę.

Dawno nie czytałam książki, która mogłaby przebić Zmierzch swoją naiwnością i płytką treścią. Dlatego chylę czoła autorce, bo jak widać, można napisać coś jeszcze gorszego. Jedyną rzeczą, która mi się spodobała, była postać Damona. Nic więcej. A szkoda, bo serial naprawdę mi się spodobał i myślałam, że z książką będzie tak samo.

Koniec mnie rozczarował. Myślałam, że wątek z Isabellą potoczy się całkowicie inaczej i rozwój wydarzeń, który został zaserwowany nam przez pana Zafona w ogóle nie przypadł mi do gustu. Aczkolwiek książka dobra, choć, zważając na zakończenie, muszę przyznać, że bardziej podobał mi się "Cień Wiatru".

Jak dla mnie najgorszy tom. Harry niezmiernie mnie irytował, a do tego zginęła moja ulubiona postać. Poza tym męczyłam się z nią prawie dwa miesiące, a to strasznie dużo, jak na mnie.

Zdecydowanie lepsza od dwóch pozostałych części. No i Syriusz... uwielbiam go ;)

Moja pierwsza książka Kinga i… chyba ostatnia. Oczywiście, broń Boże, nie myślcie, że była zła! Naprawdę była niezła i do ostatniej strony czytałam ją z zapartym tchem, ale mimo to… To nie na moją psychikę. Niby nie było w niej nic szczególnego, ale dotąd czuję ten nieprzyjemny dreszczyk na skórze. Poza tym, styl Kinga poważnie mi się spodobał. Opi...

Długo zmagałam się z tą książką, ale po trzech tygodniach w końcu wzięłam się za siebie i przeczytałam całość. I... I co? Kurczę, podobało mi się, ale brakowało mi tu np. Cassiopei albo Henrika, a już nie wspominając o tym, w jakim momencie autor zakończył tą całą historię... Po prostu jednym słowem: jestem wściekła! Ktoś był u Malone'a w domu - w ...

Pomysł na książkę nie był zły, ale wykonanie... Powiem szczerze, że mogło być lepiej, ba! o wiele lepiej. Tak naprawdę do połowy zanudzała mnie na śmierć, potem nieco się rozkręciła, a potem... nagle się skończyła ==" Tak, zdecydowanie była za krótka. Mimo to za jakiś czas pewnie wezmę się za drugą część. Może będzie lepsza?

Mi się okładka podoba, nie mówiąc jednak o tej postaci... Czyżby to miał być Will? Jesli tak, to proszę, zabijcie mnie...

Świetna książka. Myślałam, że po przeczytaniu Zagadki Aleksandryjskiej nic już mnie nie zaciekawi, ale na szczęście myliłam się. W niektórych momentach umierałam z ciekawości, zastanawiając się co będzie dalej. Dlatego jak najbardziej polecam.

Podobała mi się, ale muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś lepszego. Dziedzictwo Templariuszy, jakby nie patrzeć, było nieco lepsze. Mimo to w najbliższym czasie na pewno zabiorę się za inne książki pana Barry'ego, gdyż tematyka jego powieści niesamowicie mi odpowiada.

Książkę przeczytałam bardzo szybko, ale nie powiem, dłużyła mi się w pewnych momentach niemiłosiernie (np. pod koniec). Cała akcja działa się za szybko, co mnie strasznie denerwowało. Jak dla mnie było też za mało opisów bohaterów, jak i dialogów. Irytowały mnie również opisy, gdzie autor przedstawiał: kiedy, o której i jak, znaleźli się w jakimś m...

Jak na lekturę, to nie była aż taka zła. Bywały gorsze xd

Za mało Freda i Georga, ale tak poza tym to książka nie jest taka zła...

Książka do końca trzymająca w napięciu. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie i wiele interesujących informacji związanych z wydarzeniami historycznymi. Co tu dużo mówić - zafascynowała mnie już od pierwszej strony, dlatego serdecznie ją polecam.

Kiedy czytałam ją jako lekturę zniechęciła mnie od razu po pierwszym rozdziale, ale teraz jak wróciłam do niej po tak długim czasie i przeczytałam "ot tak sobie", to naprawdę mi się spodobała. xd

Nie przeczytałam do końca... No, nie podobała mi się. Trylogia Czarnego Maga zauroczyła mnie na całego, jednak ta książka pozostawiała wielki niedosyt, kiedy ją czytałam. Brakowało mi tego "czegoś", co było w tamtej trylogii. Pewnie kiedyś do niej wrócę, ale kiedy? Tego nie wiem.