Milena

Książkę czyta się długo. Książkę czyta się ciężko. Ale to właśnie gdzieś pomiędzy historią o złowionej rybie a opowieścią o zgubionym scyzoryku można przypomnieć sobie własne dzieciństwo i utracone chwile.

Nigdy nie wierzyłam, że ostrzeżenie na tylnej okładce jest prawdziwe. Osobiście się o tym przekonałam, zaczynając czytać wieczorem :) Nie wiem czemu, lecz podobała mi się trochę bardziej niż pierwsza część.

Naprawdę świetna książka. Wciągające czytadło na wieczór, który niespodziewanie przeradza się w noc... ;) Grace jako postać świetnie zarysowana, choć coś mi się w niej nie podobało. Myślałam, że historia o wilkołakach będzie mnie nużyć, ale nic takiego się nie stało. Okładka zdecydowanie na plus.

Przyjemnie się czytało. Sam pobyt w Londynie nieco mi się dłużył, a potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Końcówka nieco inna niż przypuszczałam. Książka napisana tak, jakby był dobry pomysł i w połowie stwierdzono, że trzeba się pospieszyć.

Muszę powiedzieć, że książki bardzo powoli tracą swój gwidoszowski klimat początków serii. Całość przemęczyłam, może ze względu na tematykę, której szczerze mówiąc nie lubię. Mimo tego nie potrafię odmówić autorce (jak zawsze) świetnego kreowania postaci i dobrego kierowania akcją.

Jak dla mnie rozkręca się dopiero po dwustu stronach. Potem już jakoś leci. Żadnej łzy nie uroniłam, chociaż przyznam że czułam się trochę zaskoczona końcówką. Podobała mi się wewnętrzna przemiana Sam, natomiast jej "przyjaciółki"... szkoda gadać.

Na początku trochę nudna, na szczęście przy historii z duchami się rozkręciła i całość bardzo mi się podobała :)

Początek nawet trochę banalny: list z opisaną historią miłosną. Nie zwróciłam uwagi, kiedy zamieniła się w pełną przemyśleń opowieść pozwalającą zrozumieć sens własnego istnienia. Myślę, że wielokrotnie jeszcze będę dziękować babci Georga za znalezienie tego listu.

Naprawdę dobra, wciągająca i prawdziwa. Może nie zachwyciła, ale mimo wszystko polecam.

Nie wiem, czy czytałam kiedyś inną książkę, która wpłynęła na mnie bardziej niż ta. Może niektóre sytuacje mnie denerwowały, ale całość zrobiła ogromne wrażenie. Dopiero po skończeniu czytania zauważyłam srebrny pierścień wokół oka na okładce...

Akcja tej książki to tylko kilkanaście godzin. Te kilkanaście godzin, podczas których kilkoro ludzi uczy się żyć na nowo. Nie znam słów, które mogłyby opisać tę powieść, ale jestem pewna, że będę o niej jeszcze długo pamiętać.

Może nie była to książka rewelacyjna, ale z poglądów Holdena można wysnuć wiele ciekawych wniosków. Kilka fragmentów zaznaczyłam sobie jako wyjątkowo mądrych, kilka innych jako irytujących i bezsensownych. Powieść średnia, ale nie żałuję żadnej chwili spędzonej na czytaniu.

Nie wstrząsnęła mną jakoś szczególnie. 2/3 książki to użalanie się nad sobą. Początek był ciekawy, środek taki sobie ale dobry, za to końcówka zupełnie nietrafiona. Porównując książki o tej samej tematyce, u Christiane F. wszystko było bardziej realistyczne oraz ciekawiej napisane. Po tylu pozytywnych opiniach, troszeczkę się zawiodłam.

Pierwsza strona rzeczywiście intryguje i zachęca do dalszego czytania. Całą książkę oceniam bardzo dobrze, chociaż zdarzały się nudne momenty (chyba z nadmiaru akcji). Nie narzekam, fabuła ciekawie zbudowana, szybko się czyta.

Kolejna książka Ewy Nowak, która potrafi przenieść nas na te małe kilka godzin tam, gdzie świeci słońce. Mile spędzone popołudnie.

Było lepiej, niż się spodziewałam. Po wielu zasłyszanych, negatywnych zresztą, opiniach byłam przygotowana na kolejny nudny wierszowany utwór... Jak ogromne było moje zaskoczenie, gdy połknęłam pierwszą księgę! Co prawda zdarzało mi się, że nie mogłam przebrnąć przez niektóre fragmenty, ale całość zrobiła na mnie kolosalne wrażenie. Nie jestem pewn...

Trochę gorsza niż poprzednie części, ale i tak warta przeczytania.

Przez większą część czytania miałam ochotę rzucić książką o podłogę. Wszystko przez Norę. Rzadko się zdarzało, żeby ktoś mnie aż tak irytował! Na szczęście mojego egzemplarzu mniej więcej za połową zaczęła się akcja i skupiłam się na innych postaciach. Nie daruję pani Fitzpatric tego, że skończyła na takim momencie...

Podzielam zdanie Spinabifidy. Dodam, że mi didaskalia nie przeszkadzały, bo lubię rosyjski :) Nie mogłam przebrnąć przez pierwszy rozdział, ale potem łatwo przyzwyczaić się do wielu archaizmów.

Zgadzam się z poprzedniczkami. Przez ok. 70 stron trudno przebrnąć, z tym, że potem jest już tylko lepiej. Ginny czasami mnie denerwowała swoim "artystycznym światopoglądem", ale zła nie była :)

Niesamowita. Przeczytałam jednym tchem, a gdy skończyłam, nie mogłam dojść do siebie. Polecam ją wszystkim Zagubionym - w pracy, w życiu, w szkole...

Przyjemnie się ją czyta, zresztą tak jak pozostałe części. Rudolf jest uroczy :) Książkę mogą przeczytać dziewczyny jak i chłopaki, i gwarantuję, że wszyscy będą mieli z tego dużą frajdę :)

Nie była jakaś super-porywająca, taka wieczór, dwa. Miło się czyta. Ucieszyła mnie zmiana charakteru głównego bohatera, hm.

Hmm, raczej nie. W treści tylko raz zostało wspomniane to nazwisko.

Historia nawet by uszła w tłumie..Ciężko mi się czytało z powodu zdań długości palca. Gdyby kilka tych kropek poszło w odstawkę, nawet przyjemnie by się czytało. W efekcie książkę przemęczyłam. A szkoda, bo mogłoby być fajnie.