Anastazja32

Czytałam całą sagę. Cudownie i jednocześnie przykro czytać o dawnych czasach. Z jednej strony były ciężkie, ale ludzie potrafili się jednoczyć. Szanowali rodzinę, wartości, dążyli do dobrych zmian, o problemach (owocnie) rozmawiali z bliskimi, a nie płacili złodziejom - psychologom, jak to teraz modnie. Nie było zmyślonych chorób, zblazowanej młodz...

Nawet nie sięgnę po ten szajs. Widząc tępą dzidę, która to spłodziła wiem czego się można spodziewać.

Cenię za styl, pomysł, język oraz wykpienie zawodu i metod terapeuty, co rzadko widzę, a co jest bardzo potrzebne zwłaszcza w dzisiejszym, otumanionym świecie. Jeżeli chodzi o zakończenie, sto razy wolę film.

Klasa jak zwykle. Jedyne co mnie irytowało to dramatyzowanie ledwie czterdziestoletniej kobiety, jaka to jest stara i że młodość jej przeminęła. A już teza jakoby mlodosc odchodziła wraz z urodzeniem dziecka po prostu niemal odebrała mi chęć do dalszego czytania.

Bardzo ciekawa książka, klimatyczna. Polskość w pigułce można rzec, aż żal, że tyle przeminęło.

Ciekawa pozycja dla fanów futbolu, kibiców oraz dla hejterów, którzy z pozycji herosa strącają z wielką łatwiścią do patałacha. I to nie tylko jeśli chodzi o Lewego.

Przyjemna, niegłupia, wciągająca, klimatyczna.

Jak na Spencer - niekoniecznie.

Cóż, fajnie, że jest kalendarium wszystkich ofiar klątwy, ale myślałam, że KAŻDY przypadek będzie ppisany. Gdzie np. Robert Kennedy? Zamiast niego John i na początku i na końcu...po co? Pominięto też ciekawą historię Rosemary, siostry prezydenta. Ale ogółem ciekawe, nie powiem.

Doskonała!

Szczerze, to mało profesjonalna. Autorka niestrudzenie powtarza słowa ,,gwiazdeczka" i ,,aktoreczka"jakby innych nie znała. Sylwetki są potraktowane powierzchownie, do tego zakończenie każdej historii jest opisane już na początku. Zupełnie jakbyn czytała plotki z Kozaczka....

Chciałam przeczytać coś lekkiego i świątecznego, klimat Dickensa tylko osadzony we współczesnych wydarzeniach. Dostałam to, czego ostatnio jest pełno w literaturze polskiej czyli Hanusie, Danusie, psycholożki, terapeutki, infantylizm języka i fabuły.Trudno. Najwyraźniej tylko panie Nurowska, Musierowicz i Gutowska-Adamczyk trzymają poziom pośród te...

,,Ptaki'' i ,,Monte Verita'' - szału nie ma. Trzy pozostałe owszem, godne poecenia. Du Maurier ma dosyć męski styl pisania, co przysłużyło się zwłaszcza opowiadaniu ,,Fotograf''. Bez zbędnych ckliwości i nudzenia o fryzurze i stroju, która to tendencja tak mnie irytuje u pisarek.

Cała saga bardzo wciąga, pozwala na dytans wobec współczesności i powoduje nostalgię za dawnymi czasami, jakże burzliwymi. Koniec trzeciego tomu wydaje mi się jakby pisany naprędce, ale to w zasadzie tylko szczegół :-)

Zakończenie...no, niezbyt. Jakby Pani Gutowskiej się spieszyło.

Niby dobrze, ale coś mi nie grało, nie wiedziałam co. Dopiero Ewfor niżej oddała moje uczucia, co do stylu pisania :-)

Główna bohaterka kompletnie wyprana z ludzkich cech, sztuczna, dwulicowa,odrealniona. Całość niespecjalnie oryginalna, aczkolwiek miło się czytało.

Szczerze, to jak na thriller pisany z 2008 było tu za dużo oklepanych zabiegów, chociażby końcowy motyw postaci Alix. Nie powiem, wciąga, ale nic odkrywczego. Szkoda, bo fajna koncepcja.

Wzruszająca powieść obyczajowa z górnej półki.

Lubię spokojne, obyczajowe książki w których istotną rolę odgrywa miłość, ale jest ona autentyczna, a nie mdła i harlequinowa. Oprócz tego są inne wątki, nie mniej ważne i równie prawdopodobne. Do tego konkretny, przyjemny język. Mogę szczerze polecić, dobra literatura kobieca.

Aż nazbyt wyraźnie uczy, aby nie gdybać...

Bardzo wciąga, niegłupia, bez tanich sentymentów.

No...wolę ,,starą'' Musierowicz :-)