@Patryka

Aż dziw bierze, że tyle osób nie zachwyciło się Krzyżakami - to była jedna z moich ulubionych lektur, powieść naprawdę wciągająca.

Również zgadzam się z Ann85 - podczas czytania ot, taka sobie książeczka, dopiero po przeczytaniu zrozumieć można jej sens. Poruszająca, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Czytalam lata temu, jednak do teraz czasem mi się przypomina - to znak, że powinnam do niej powrócić...

Świetna książka, dokładnie tak jak napisał Ocelot poniżej - głęboka, poruszająca, niebanalna, i pełno świetnych scen ;) Trochę nie zgodzę się z Paczorem - ja już kilkakrotnie powracałam do tej książki, i zrobię to z pewnością raz jeszcze, i jeszcze, i jeszcze, aż będę znała wszystkie teksty na pamięć :P

Trochę nudnawa i przewidywalna. W zasadzie, nie zachwyciła mnie, przebrnęłam do końca tylko dlatego, ze tak mam w zwyczaju...

Wiele można tej książce zarzucić, ale fakt faktem jest to klasyka. I jedna z moich ulubionych książek, zawsze chętnie do niej powracam. Choć przyznam, że już nie tak chętnie polecam ją innym - tak to już jest, nie dla każdego są takie gotyckie powieści.

Nikt, kto kocha wampiry, nie może przejść obok tej książki obojętnie - ten klimat, to wszystko... Och, ach, i jeszcze przystojne twarze Pitta i Cruise'a jako główne postacie ;)

Och, jeszcze pamiętam, jak czytałam ją na przełomie podstawówki i gimnazjum, zamknięta w pokoju, z przestrachem, coby nikt nie zobaczył ;) Ech, to były czasy...

IMO najlepsza z całej serii - głównie za sprawą Snape'a ;) Oczywiście, w książce odnaleźć można pewne, hmm... niedociągnięcia? Mimo to, uważam ją za najbardziej porywającą, szczególnie kiedy przypomnę sobie siódmą...

Czytałam dwukrotnie ;) Jak można czytać kryminał dwa razy ten sam? Ano można, bo fajna to była książeczka ;)

Jak dla mnie, słabsza od "Wywiadu z wampirem". To taka współczesna powieść gotycka, momentami rozwlekła i po prostu nudna, przy zakończeniu (IMO) zbyt fantastyczna - nie lubię takich udziwnień. Jednakże, podobał mi się klimat, podobała mi się osobowość Lestata, ogólnie książka całkiem mi się podobała, ale nie wiem czy do niej powrócę.

Fabularnie nic rewelacyjnego, opisy jak zwykle zbyt dokładne, jednakże kilka ciekawych motywów znalazło się. Zakończenie, jak na Mastertona przystało, zrąbane. Ogólnie, książka przeciętna, choć kiedyś uważałam ją za jedną z lepszych (dlaczego, tego nie powiem, bo nie wiem).

Posłużę się cytatem z okładki: "takiego traktatu młody człowiek nie napisze." Książka purusza ważne tematy, jednak czyni to w sposób taki, że zarazem bardzo łatwo się ją czyta. Właściwie jest to monolog opowiedziany podczas tytułowego łuskania fasoli - historia życia. Czasy wojny, lata powojenne... To wszystko przeplata się z bardzo licznymi dygres...

Zawiodłam się, zawiodłam, zawiodłam...Zacznijmy od końca - ostatnie 200 stron nadają się albo do wywalenia, albo do powtórnego napisania. W finale akcji nie pasuje mi wszystko, począwszy od niepasujących do bohaterów zachowań, poprzez uśmiercanie postaci w niewłaściwych, niepasujących momentach (i nie pasujących postaci, co nie mniej ważne), aż do ...