Ewa Jolanta Głębicka

Córka Edwarda Głębickiego i Janiny z Winclechterów, urzędniczki bankowej.

W 1968-72 uczęszczała do XVII Liceum Ogólnokształcącego im. A. Frycza Modrzewskiego w Warszawie.
Następnie studiowała filologię klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Po uzyskaniu dyplomu w 1977 pracowała do 1989 w Redakcji Filozofii Państwowego Wydawnictwa Naukowego (PWN), najpierw jako asystent redaktora, od 1980 jako redaktor, a od 1986 – starszy redaktor. Przygotowywała do druku przekłady prac filozofów greckich, głównie Arystotelesa i Platona. Równocześnie rozwijała zainteresowania naukowe skupione na łacińskojęzycznej poezji staropolskiej. W 1979 opracowała tabelę miar wierszowych utworów łacińskich Jana Kochanowskiego do sejmowego wydania jego Dzieł. W 1986 obroniła na Wydziale Polonistyki UW rozprawę doktorską pt. Łacińskojęzyczna twórczość Franciszka Dionizego Kniaźnina (promotor prof. Jerzy Axer), za którą otrzymała Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W następnym roku związała się z Instytutem Badań Literackich (IBL) PAN, gdzie została zatrudniona na stanowisku adiunkta w Pracowni Historii Literatury Staropolskiej. W 1987 debiutowała jako tłumaczka przekładami utworów łacińskich drukowanych w antologii Toć jest dziwne a nowe.

Tłumaczyła także z języków greckiego i francuskiego. Artykuły naukowe i recenzje publikowała m.in. w „Pamiętniku Literackim” (1988, 1989, 1998), „Wieku Oświecenia” (1989), „Filomacie” (1991), „Ricerche Slavistiche” (Rzym; 1991, 1994), „Odrodzeniu i Reformacji w Polsce” (1993, 2001), „Baroku” (1998). Wielokrotnie wyjeżdżała do Rzymu, m.in. na stypendium Consiglio Nazionale delle Ricerche (w 1989 i 1991) oraz Fundacji Lanckorońskich z Brzezia (w 1993, 1995, 1999). W 1990 została członkiem Komisji Neolatynistycznej Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN. Od 1992 współpracowała z Ośrodkiem Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW, m.in. przy realizacji programu badawczego Łacina w Polsce.

W 1997 przeszła do Pracowni Historii Literatury Renesansu i Baroku IBL PAN. Współpracowała także od 2000 z Ośrodkiem Krytyki Tekstu i Edytorstwa Naukowego IBL PAN jako członek zespołu redakcyjnego serii Biblioteka Pisarzy Staropolskich. W 2003 uzyskała habilitację na podstawie rozprawy Szymon Szymonowic. Poeta Latinus i stanowisko docenta w IBL PAN. W 2003/2004 wykładała historię polskiej literatury dawnej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Od 2006 pracowała także w Gabinecie Zbiorów XIX wieku Biblioteki UW, gdzie zajmowała się dziewiętnastowiecznymi edycjami literatury staropolskiej, rozpoczęła również opracowanie księgozbioru Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, czego nie zdołała dokończyć. W 2007/2008 prowadziła konwersatorium Literatura i kultura staropolska na studiach doktoranckich przy IBL PAN. Uczestniczyła w przygotowaniach projektu badawczego Machiavelli i machiawelizm w przestrzeni kulturowej Rzeczypospolitej Obojga Narodów i debacie politycznej epok późniejszych, w związku z nim planowała kolejną kwerendę w Bibliotece Watykańskiej.

Zmarła nagle 20 sierpnia 2008 w Niedzicy; pochowana na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.