/b73271251c7501d4fe697e4248e91155/n/urke-nachalnik)
Icek Boruch Farbarowicz, pseud. lit. Urke Nachalnik – przedwojenny autor kryminałów.
Pochodził z rodziny żydowskiej. Był synem młynarza. Rodzice chcieli, aby został rabinem. W 1910 r. był uczniem jesziwy w Łomży, od 1911 do 1913 r. – jesziwy w Bychowie nad Dnieprem. Icek Farbarowicz przez większość swojego życia był przestępcą, o ksywie (złodziejskim pseudonimie) Nachalnik. Ksywę „Urke“ wybrał sam. W 1932 r. ożenił się z Sarą, pielęgniarką z żydowskiego szpitala w Wilnie. Małżonkowie Farbarowicz z Wilna przeprowadzili się do Otwocka. Zamieszkali w domu przy ul. Matejki 1. Tutaj w 1933 r. przyszedł na świat ich syn – Szmul.
W 1937 r. Farbarowiczowie przeprowadzili się do pensjonatu Radonińskich przy ul. Warszawskiej 37, sąsiadującego z otwocką synagogą Goldbergów. Tutaj zastał ich wybuch II wojny światowej.
W październiku 1939 Urke Nachalnik i jego sąsiad Gerszon Radoniński wynieśli z płonącej synagogi po 2 zwoje Tory i zakopali je w śródborowskim lesie. Doniesiono na nich i wkrótce potem zostali ujęci przez Niemców. Do tej dwójki komendant otwockiego gestapo Walter Schlicht dokooptował szwagra Calela Perechodnika – Wolfa Nusfelda, na którego także doniesiono, że zakopywał skrzynki z dynamitem. Całą trójkę w dniu 11 listopada 1939 r. wyprowadzono do lasu w Śródborowie, kazano wykopać groby i rozstrzelano. Rodzinom straconych pozwolono ekshumować zwłoki i pochować je prawdopodobnie na kirkucie w Anielinie. Był to jedyny taki przypadek podczas okupacji niemieckiej w Otwocku. Mimo to do dzisiaj nie ustalono, w którym dokładnie miejscu spoczął Urke Nachalnik. Nieznane są dalsze losy żony Nachalnika Sary Farbarowicz i ich syna Szmula.
Twórczość literacka Icka Farbarowicza rozpoczęła się w więzieniu. Przebywał w nim kilkanaście lat. Czytał tam dzieła wybitnych pisarzy i uczył się języka polskiego.
Twórczość literacka Icka Farbarowicza rozpoczęła się w więzieniu. Przebywał w nim kilkanaście lat. Czytał tam dzieła wybitnych pisarzy i uczył się języka polskiego.
Pierwsze wiersze opublikował w „Głosie Więźnia”, czyli periodyku dzisiejszego aresztu śledczego przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. W 1920 r. postanowił wysłać do Wydawnictwa Rój, prowadzonego przez Melchiora Wańkowicza, maszynopis swojej pierwszej powieści Miłość przestępcy. Wańkowicz nie był zachwycony dziełem, namówił jednak Nachalnika do napisania autobiografii.
W roku 1930 ukazała się jego książka pt. Życiorys własny przestępcy, która jednak nie zyskała wówczas wielkiego rozgłosu. Urke Nachalnik pisywał też w tym okresie krótkie opowiadania w języku jidysz, które były publikowane w żydowskich gazetach w Stanach Zjednoczonych.
Po wyjściu z więzienia w wieku 35 lat Urke Nachalnik postanowił związać się na stałe z literaturą. Kontakty z wydawcami w Ameryce pozwalały mu ciągle na publikowanie opowiadań w jidysz, a otrzymywane honoraria – na godziwe życie na wolności. W 1934 r. ukazała się druga część jego autobiografii pt. Żywe grobowce. Książka sprzedawała się lepiej niż poprzednie, Urke Nachalnik stał się znany, szczególnie za wierne oddanie warunków życia w półświatku. Kolejne powieści Nachalnika – Rozpruwacze i W matni – ukazały się w 1937 r. Odtąd jego kariera literacka nabrała tempa, ale w 1939 r. została ona przerwana przez wybuch II wojny światowej.
/o-9788376747255/n/zyciorys-wlasny-przestepcy)
/b00ed995c3f72996d80d3b862b1c4d30/n/gdyby-nie-kobiety)
/bac486e31bc918fcb3c7ee2ebe3f1913/n/milosc-przestepcy)
/e39252f6371c546b2b26a220bc8cc7cb/n/rozpruwacze)
/3fe4ade87f4e0397c672c677cb42b4e8/n/w-matni-powiesc-sensacyjna)
/c2f7b0ab771a29bc3ee1ca97488580e4/n/zywe-grobowce)
