Zbieg okoliczności

Wróciłam do tej powieści, bo miałam ochotę na lekką rozrywkę, a byłam pewna, że autorka mi jej dostarczy.
Z przyjemnością przypomniałam sobie pełną zamieszania akcję, w której występują dwie Joanny Chmielewskie i mamy różnorodną narrację.
Wypowiada się Joanna młodsza w narracji pierwszoosobowej, identycznie wypowiada się Joanna starsza, a we wszystkich fragmentach, w których akcja dotyczy policyjnego śledztwa mamy narrację trzecioosobową.
Występuje oczywiście trup, mało sympatyczny, obie Joanny go nie lubiły, niespełniona miłość (w finale okazuje się całkiem spełniona), oraz cała masa zamieszania, mylenia bohaterek przez policję, spontanicznych działań i humoru.
Zauważam też, że niestety, w późniejszym okresie swojej twórczości autorka bywała wtórna. Pominę już, że swojego konkubenta Marka zabiła na kartach kilku powieści, ale nawet sylwetki bohaterów, niestety, są do siebie podobne. Mikołaj Tokarczuk z tej powieści jest niemal identyczny z Dominikiem Dominikiem z "Pecha", oraz Bartoszem Bartoszem ze "Zbrodni w efekcie" (no wiem, że to wszędzie Marek, ale można go było nieco zróżnicować), co gorsza, Adela Kopczyk z tej książki nie różni się praktycznie od Michaliny Kołek z "Pecha" - czy to wszystko musi być takie zunifikowane?
Z biegiem czasu coraz bardziej mnie drażnią takie podobieństwa, zniechęcają do lektury....

Fajna, jak większość Chmielewskiej.