Manitou recenzja

Ta książka to klasyka sama w sobie. To od tej książki zaczęła się przygoda Mastertona z horrorem. Podejrzewam, że większość fanów tego Brytyjczyka zaczęło go kochać dzięki tej właśnie książce.

Harry Erskine jest najzabawniejszą postacią i najbardziej ludzką, jaką udało się stworzyć autorowi. Cwaniak, odważny tchórz, dowcipniś, a do tego fałszywy jasnowidz - taki właśnie jest Harry. Zostaje on wplątany w niecodzienną aferę, gdy zgłasza się do niego młoda kobieta, na której karku wyrasta guz nieznanego pochodzenia. Po lekarskich konsultacjach okazuje się, że nie jest to zwykły guz a ludzki płód, rozwijający się dość szybko. Wokół naszych bohaterów zaczynają dziać się dziwne rzeczy, które doprowadzają do niecodziennego odkrycia... płód ten jest reinkarnacją siedemnastowiecznego szamańskiego Indianina Misquamacusa, który odradza się po trzystu latach, aby dokonać zemsty na białych, którzy wybili jego lud. Misquamacus jest potężnym czarownikiem, który zdolny jest do przywołania najpotężniejszych indiańskich demonów. Harry wraz z przyjaciółmi będą musieli stawić mu czoła. Konfrontacja nieustannie się zbliża.

Książkę czyta się fenomenalnie, nie jest ona długa. Gdy zaczniemy ją czytać, nie możemy przestać. Wykreowany przez pisarza bohater wystąpi w przyszłości jeszcze w pięciu pełnoprawnych powieściach i w jednym opowiadaniu. "Manitou" stanie się znakiem rozpoznawczym autora i będzie wznawiany przez wydawnictwa na całym świecie.

Jedyną wadą książki jest chyba to, że jest ona stanowczo za krótka. Ze względu, że jest to pierwsza jego książka nie powinniśmy się czepiać, bo mimo tego powaliła na kolana miliony ludzi.