Mansfield Park recenzja

Z Jane Austen miałam okazję poznać się przy czytaniu „Dumy i uprzedzenia” która swoją drogą stała się jedną z moich ulubionych powieści. Sam klimat powieści Austen jest jasny i klarowny – można go kochać albo nienawidzić. Jednych dokładność opisów może nużyć, znów dla innych może być to źródło wiadomości i inspiracji. Ja na szczęści znajduję się w tej drugiej grupie.

Na początku ciężko mi było odnaleźć się w tej książce – z jednej strony ta sama autorka, do której pałam wielką sympatią, z drugiej zaś całkowicie odmienna. Widać jak bardzo, w porównaniu do „Dumy i uprzedzenia”, książka została dopracowana warsztatowo. Nie ma miejsca na przypadki, zaskoczenia i jakiekolwiek dygresje. Austen trzyma mocno powieść w ryzach i nie daje rozejść się jej na boki choć w najmniejszym stopniu. Nie znaczy to jednak, że książka mi się nie spodobała, wręcz przeciwnie. Pomimo wielkiej różnicy w poprzednich powieściach utwór zaciekawił mnie i wciągnął bez reszty. Czytało mi się ją wyśmienicie, aczkolwiek odczuwałam odmienność od poprzedniej.

Główną bohaterką powieści jest Fanny Price która w wieku dziesięciu lat przyjeżdża do swoich bogatych krewnych w Mansfield Park. Fanny – nieśmiała i uległa dziewczyna nie była moją faworytką jeśli chodzi o bohaterów, wręcz przeciwnie. Jej zachowanie, potworna nieśmiałość i branie odpowiedzialności za całe zło na świecie, a do tego brak rozwoju emocjonalnego przez lata, sprawiły że była dla mnie postacią nudną i nieciekawą, której działania można było przewidzieć bardzo szybko.
Pozostała kreacja bohaterów była lepsza, jednak nie tak dobra, bym mogła kogoś polubić. Wszyscy mieli określone cechy – albo jesteś dobry, albo zły nie ma nic pośrodku.

Brakowało mi tutaj romansu z prawdziwego zdarzenia, przez co odczuwałam pewien niedosyt emocjonalny. Wąskie grono bohaterów która ciągle spędza czas ze sobą w jednej posiadłości nie jest tym co chciałam zobaczyć. Zamknięcie kilku dziewczyn i chłopców w małej przestrzeni musiało doprowadzić do zaiskrzenia między nimi, jednak to raczej nie satysfakcjonuje a wręcz przeciwnie, nasuwa wiele pytań: kto, z kim, jak i dlaczego.

Dużym plusem jest łatwy i prosty język – myślałam, że będzie trudny, jednak zostałam mile zaskoczona. Kolejnym plusem jest cały klimat książki. Anglia na przełomie XVIII-XIX wieku jest niesamowicie interesująca – bale, przyjęcia i cały ten przepych i bogactwo. Do tego piękne suknie. Niestety obok tego było tez drugie życie – w nędzy i ubóstwie. Cała ta kreacja spodobała mi się bardzo i pozwoliła przenieść się do tamtej epoki.

Podsumowując mimo iż jest to najtrudniejsza powieść Austen zachęcam do przeczytania. Bogata i barwna książka poruszająca wiele problemów których nie da się zliczyć. Chociaż różni się od poprzednich wydań autorki, jestem pewna że każdy odnajdzie w niej coś dla siebie. Osoby lubiące historię oraz angielski klimat będą w pełni usatysfakcjonowani.