Trucicielka recenzja

Eric- Emmanuel Schmitt, ulubieniec czytelników, znów jest w dobrej formie. Ostatnio trochę zanudzał pisanymi książeczkami, ale tym razem zaproponował fajny minizbiór opowiadań, w którym próbuje- jak to on- w lekki, pomysłowy sposób wykładać nam filozofię życia. Z czystym sumieniem polecam dwa z czterech zamieszconych opowiadań. "Trucicielkę" za bardzo dobrze oddaną w warstwie językowej atmosferę osaczenia i zaszczucia, jaką czasem przezywa człowiek. Świetny, niemal instruktażowy jest opis "robienia komuś legendy", w aurze niedmoówień, sugestii niby żartem wypowiedzianych insynuacji. Podlega im 70-letnia Marie z miasteczka Saint- Sorlin, podobno trucicielka trzech swoich mężów; uniewinniona przez sąd, ale czy niewinna? Druga opowieść, "Powrót", jest lepsza. Również opiera się na "wybornym" koncepcie, ale jej wymowa nie jest jak w poprzednim wypadku przewrotna, tylko prawdziwie tragiczna. Oto marynarz, który życie spędza na morzu, czyszcząc maszyny pokładowe, zostaje powiadomiony, przez kapitana o śmierci córki. Tylko, że Greg ma cztery dziewczynki, a w telegrami nie podano imienia... Tak zostaje pochwycony w potrzask: która to z nich? I zaczyna przerabiac kolejne warianty. Takie ćwiczenie z utraty.
Trzecie opowiadanie, "Koncert Pamięci anioła", jest po prostu banalne, a czwarte, "Elizejską miłość", mozna przeczytać ze względów towarzyskich, bo to o pierwszej parze Francji.
Trzeba też nadmienić, że Schmitt dostał za ten zbiorek Nagrodę Goncourtów 2010. Pewnie za całokształt popularności?
Autorka recenzji: AGNIESZKA FREUS