Czarnoksiężnik z Archipelagu recenzja

Pokochałam tę książkę od pierwszej strony, bo opowiada piękną historię, która zapada w pamięć i sprawia, że myśli się o niej w nocy. Obawiam się jednak, że zrobienie z niej lektury nie było dobrym posunięciem, zniechęci tylko do niej młodzież, zbanalizuje ją. Nie jest to prościutkie czytadełko dla wielbicieli rozgrywek quidditcha.

Styl opowieści LeGuin to coś pomiędzy "Władcą Pierścieni" a "Silmarillionem", pomiędzy beletrystyką, a stylem przypowieściowym - oczywiście brak tutaj rozmachu Tolkiena, bo książka jest cieniutka. Przepełnia ją to, co kocham w powieściach fantazy najbardziej - smoki, złe duchy, walka dobra ze złem, magia. Akcja nie toczy się wartko, dużo opisów i roztrząsania stanów psychicznych nie zachęcą gimnazjalistów do czytania. Ja jednak nie raz jeszcze wrócę do tej książeczki, aby zanurzyć się w osnuty mgłą świat.

Autorka potrafi niesamowicie zbudować napięcie i zaciekawiać czytelnika każdym drobnym szczegółem. Tajemnic nie odkrywa zbyt szybko po to, by trzymać w niepewności każdego, kto wybrał się do Ziemiomorza z "Czarnoksiężnikiem..." w ręku. Ged staje przed wyborami, nad którymi głowiłam się razem z nim. Często wybierał inaczej niż ja bym to zrobiła, ale to tylko świadczy o jego szlachetności i samozaparciu, którego mnie często brak Czy można się powstrzymać przed poznaniem prawdy, gdy jest ona na wyciągnięcie ręki? Nawet jeśli będzie się to wiązać z ciężkimi konsekwencjami? Towarzyszymy Gedowi w drodze kształtowania się jego osobowości ucząc się jednocześnie pokonywania własnych słabości.

http://zielonowglowie.blogspot.com/search/label/Przeczytane