Norwegian Wood recenzja

Lubicie książki o miłości? Ja, nie ma co ukrywać, bardzo. Ale czegoś takiego chyba się nie spodziewałam. Tak właściwie to sama nie wiedziałam czego mam się spodziewać i co myśleć o Murakamim, bo do tej pory przeczytałam jego tylko jedną książkę i to na dodatek opowiadania. Teraz już chyba wiem, co ludzi przyciąga do tego autora, chociaż trochę trudno mi to opisać słowami.
Lata sześćdziesiąte. Czuć zbliżające się zmiany w kraju, na uczelniach protestujący, na ulicach wolna miłość i dzieci kwiaty. A w tym wszystkim Toru Watanabe i jego dwie kobiety: Naoko – dziewczyna jego zmarłego przyjaciela, oraz Midorki – koleżanka ze studiów. Obie tak różne, a jednak coś je łączy – nie potrafią żyć bez Toru. A Toru, sam tak do końca nie wie co chce, pomału uczy się co to jest przyjaźń i czym się różni ona od miłości. Ale jest jeszcze coś, wokół czego obraca się życie każdego z bohaterów – śmierć, która „nie jest przeciwieństwem życia, tylko jego częścią”.
Ciężko mi opisać moje wrażenia po przeczytaniu tej książki, ale z całą pewnością mogę ją zaliczyć do książek bardzo niezwykłych. I choć początkowo trochę trudno było mi się w niej odnaleźć to z czasem nie mogłam się od niej oderwać. Akcja, choć nie przyspiesza ani trochę, choć przez całą książkę toczy pomału się swoim torem, to jednak ma coś w sobie, jakoś siłę, która przyciąga, hipnotyzuje.
„Norwegian Wood” to naprawdę piękna, nostalgiczna historia, o miłości, przyjaźni i śmierci. To historia, w której główny bohater dojrzewa nie tylko społecznie, ale też zaczyna wyrabiać sobie własny światopogląd. Toru przez te parę lat studiowania uczy się siebie, życia, kobiet i seksu. Dojrzewa, by w końcu nauczyć się, co jest ważne w życiu, dojrzewa by w końcu naprawdę żyć.
Język jakim operuje Murakami jest prosty i bardzo wyrazisty, przez co opowiedziana historia jest bardzo realistyczna, poruszająca i niezwykła. Polecam, a ja z całą pewnością jeszcze sięgnę po inne książki tego autora :)