Jesień cudów recenzja

Ostatnio czytałam bardzo wiele pochlebnych opinii dotyczących Jodi Picoult, postanowiłam przekonać się sama czym autorka czaruje czytelników. Padło na Jesień cudów.

Głównymi postaciami w książce jest Mariah i jej córeczka Faith. Wszystko rozpoczyna się od niemałego dramatu rodzinnego, jakim był akt zdrady męża. Kiedy Mariah pogrąża się w smutku jej córka, aby poradzić sobie z trudną sytuacja w domu zaczyna rozmawiać z wyimaginowaną przyjaciółką. Sprawa się komplikuje kiedy przyjaciółką okazuje się Bóg. Wieść o cudownych uzdrowieniach i stygmatach na rękach dziecka rozchodzi się błyskawicznie. Pod domem zbierają się tłumy wiernych, a do drzwi pukają coraz to inni przedstawiciele wyznań. Bardzo komplikuje to sprawę o przyznanie opieki nad Faith. Do kogo powinna trafić dziewczynka ? Do ojca i jego nowej żony czy do matki która, mimo iż miała problemy kocha i chroni swoją córkę ? Jaką decyzje podejmie sąd ?

Bardzo ciekawą postacią jest Ian Fletcher. W dzieciństwie przeżył tragedię i chyba dlatego nie potrafi uwierzyć w idee miłosiernego i kochającego Boga. Jest zdeklarowanym ateistą. Początkowo jako pierwszy chce zdemaskować Faith i za wszelką cenę udowodnić, że to oszustka. W trakcie poznawania tej postaci dochodzimy do wniosku, że Ian tylko publicznie jest arogancki i mściwy, prywatnie bywa sympatyczny i troskliwy. Wmówił sobie, że jest człowiekiem, który miłości nie potrzebuje. Do czasu aż na swojej drodze spotyka Mariah.

Po przeczytaniu książki stwierdziłam, że chyba nie trafiłam w temat dla siebie. Autorka w książce ocierała się o bardzo trudne tematy takie jak miłość matki do dziecka, miłość między dwojgiem ludzi, brak wiary w siebie, zdrada, a najważniejszy był motyw wiary i religijności, w który została wplątana siedmioletnia dziewczynka.
Mimo iż, książka napisana jest bardzo wiarygodnie to dla mnie ta historia była trochę abstrakcją. Mała dziewczynka, stygmaty dla mnie to za dużo. Prawdziwa była natomiast miłość matki do dziecka, tak silna, że mogła by przenosić góry, nie znająca granic.
Z kolei bardzo podoba mi się styl pisania autorki, jednego popołudnia połknęłam 200 stron i wcale nie miałam dość, gdyby nie myśl o dzwoniącym rano budziku na pewno bym jej nie odłożyła.

Na pewno sięgnę po pozostałe książki tej autorki

Moja ocena 4/5