BRIDA recenzja

Paulo Cohelo, to pisarz dosyć specyficzny. Do jego książek trzeba się przyzwyczaić i albo się je polubi, albo nie. Zazwyczaj zawierają aspekty religijne, bądź głębokie przemyślenia i refleksje. Ja należę do osób, które cenią Coelho, aczkolwiek jego książki dawkuję sobie odpowiednio do nastroju. Co za dużo, to nie zdrowo.
Po „Bridę” sięgnęłam, bo czułam, że znajdę w niej coś magicznego. Potwierdzał to również opis, który czytam zazwyczaj przed pożyczeniem książki z biblioteki. Nie zawiodłam się. W książkach tego autora zawsze znajduję coś, co zostaje mi w pamięci i tym razem również tak było.
Główna bohaterka, Brida, jest młodą dziewczyną, która udaje się na duchowe poszukiwania, bo czuje, że ma w sobie pewną moc. Na początku udaje się do Maga, który poddaje ją próbie Ciemnej Nocy. Po próbie, troszkę oszołomiona dziewczyna wraca do domu. W swojej ulubionej księgarni z „magicznymi” księgami, dostaje numer telefonu do kobiety, która po konsultacjach zostaje jej mistrzynią, czyli uświadamia jej, jej moce, uczy ją podstaw magii. Brida usilnie szuka swojej Drugiej Połowy, która była jej przeznaczona przez wszystkie wcielenia. Nie wie, że owa Połowa znajduje się bliżej niż myśli.
Jak już nadmieniłam, po książkach Coelho można się spodziewać pewnych powtarzających się motywów. Nie chodzi tutaj o schematyczność, broń Boże. Książka, jak wiele innych tego autora, jest wyposażona w masę kwestii do przemyślenia, czy refleksji. Każdy ma tutaj szansę dostrzeżenia czegoś dla siebie, pomyślenia, jak daną kwestię można zastosować w swoim codziennym życiu.
Moim zdaniem, najlepszym momentem w książce był ten, w którym Brida przechodziła Inicjację, czyli stawała się czarownicą. Chętnie poznawałam tajniki sabatu, było to dla mnie coś nowego, ale jednocześnie, mimo iż sprawa wydawała się nie do zrealizowania, umiałam ją sobie wyobrazić w dzisiejszych realiach, i nie wątpię, że takie rzeczy czasem się dzieją.
Lektura dosyć krótka, zresztą tak, jak wszystkie inne powieści Coelho. Czyta się szybko, pomimo tego, iż książka usiana jest refleksją. Tym nie trzeba zajmować się od razu, można sobie pomyśleć już po skończeniu lektury, a efekt mamy ten sam.
Czy zapadnie mi w pamięć? Myślę, że odciśnie na niej swoją „łapkę”, aczkolwiek nie jest to najlepsza z książek pisarza, które już czytałam. Czy warto przeczytać? Myślę, że to zależy już tylko od waszych przekonań. Mnie się podobała.