Martwy aż do zmroku recenzja

W historię o wampirach autorstwa Charlaine Harris wciągnęła mnie koleżanka, która uważała, że "Martwy aż do zmroku" to coś właśnie dla mnie. Na początku dość sceptycznie podchodziłam do tej powieści, ponieważ odrzucała mnie okładka - niestety P. jest posiadaczką okładki filmowej). Zabierałam się do niej kilka razy, ale w efekcie zawsze trafiła z powrotem na półkę, nawet nie zaczęta. W końcu przezwyciężyłam to moje "odrzucenie" i przeczytałam.
W świecie, którym stworzyła Harris, wampiry to normalni obywatele, którzy otrzymali prawa i zostali włączeni w normalny tok życia społecznego. Odkąd została wynaleziona syntetyczna krew - nieumarli nie mogą żywić się już ludźmi - muszą się do nich dostosować.
Książka napisana jest z punktu widzenia Sookie Stackhouse - kelnerki, która jest wręcz zauroczona wampirami i marzy, aby kiedyś któregoś z nich spotkać. Pewnego dnia, do baru w którym pracuje, zjawia się jeden z tych osobników. Zakochują się w sobie, a główna bohaterka czuję pewnego rodzaju ukojenie, kiedy z nim przebywa, ponieważ nie słyszy jego myśli - tak, jest telepatką.
Powieść Charlaine Harris przypomina inne historie o wampirach, z którymi miałam już styczność. W końcu trudno się dziwić - szał na krwiopijców twa. Jednak jest to kolejna książka, która mi się podobała. Autorka w zabawny sposób uchwyciła relacje, które panują pomiędzy mieszkańcami Bon Temps, które są obtoczone sympatyczną i miłą atmosferą.
Muszę jednak przyznać rację niektórym, że język Harris odrobinę kuleje - chodzi mi przede wszystkim o obrazy bohaterów. Co, jak co, ale tutaj się nie popisała. Nie znalazłam w tej powieści za wiele dobrych odpisów również relacji między wampirem Billem a Sookie. Ich uczucia względem siebie był płytkie i zupełnie bez wyrazu. Miałam wrażenie, że pani Charlaine nie do końca potrafiła wczuć się w sytuacje poszczególnych postaci.
Z każdą kolejną przeczytaną stroną miałam wrażenie, że określenie tej książki mianem horroru jest tu ogromną przesadą. Owszem, było parę świetnych scen akcji, ale niż poza tym. Nie czułam nawet lekkiego dreszczyku, ani odrobiny grozy. Jednak podobało mi się to, że autorka umieściła dużo scen seksu w tym dziele - przecież wiemy, że wampiry uwielbiają oddawać się tak przyjemnym uniesieniom, nie rozumiem po co z tego rezygnować.
Mimo kilku, dość znaczących, minusów pierwszą część czyta się dość przyjemnie i szybko. Harris nie zaprzątała sobie głowy zbędnymi zawiasami, przez co nie trzeba się zbytnio zastanawiać nad treścią - taki dodanego do nudnego wieczoru.
Mogłabym ją polecić fanom wampirów lub po prostu tym, którzy nie mają ochotę na lekką książkę fantastyczną.