Wroniec recenzja

W wersji papierowej - dwieście stron, w audio - niewiele ponad 3 godziny. Gdy wziąłem ze sobą tego audiobooka na planowane cztery godziny odmóżdżającej pracy nie wiedziałem nic o Wrońcu, nie licząc informacji, że akcja rozgrywa się w stanie wojennym. Nie wiedziałem czego się spodziewać, więc przygotowany byłem na wszystko, co kojarzyło mi się z nazwiskiem autora, a poprzeczkę postawiłem dość wysoko. Tematyką Dukaj wpisywał się w moje dotychczasowe doświadczenia z lekturą jego prac, a poprzeczkę przeskoczył w sposób łatwy, a w stylu który mnie zaskoczył. Noty zebrał wysokie - zarówno za lot jak i lądowanie.

Słuchanie okazało się zbawienne, czas jaki na nie poświęciłem został uratowany, i mimo, że nagranie skończyło się wcześniej niż się spodziewałem, to emocje po lekturze jak zostały jeszcze na wiele godzin, a niektóre cytaty wciąż rozbrzmiewają mi w głowie. Pan Jan Peszek nie jest już młodym człowiekiem, więc swym sędziwym głosem przywołuje skojarzenie opowiadanej na dobranoc bajki, czym uzupełnia styl obrany przez autora powieści. Odnoszę wrażenie jakby było to napisane specjalnie na głos tego właśnie lektora, dzięki czemu całość nabiera, a ozdobniki w postaci trafnych i prostych zabaw w skojarzenia, tremola lingwistyczne i stylistyczne arpeggia czynią z tego kolejne wielkie opus w dorobku Dukaja.

Choć ta krótka recenzja brzmi pewnie jak pean piany na cześć wyżej wspomnianego, to wiem, że Wroniec książka nie tylko dla miłośników dotychczasowych dokonań pisarza. Myślę, że te kilka godzin lub ledwie dwieście stron jest czasem i ilością która nikogo nie odstraszy, a pierwsze kilka minut jej poświęcone przekona każdego, że warto dotrwać do końca.

Warto.