Ugryziona recenzja

Po "Ugryzioną" sięgnęłam z czystej ciekawości, która nieraz sprawiała, że się rozczarowywałam, ale mimo wszystko pozwoliłam sobie zaufać instynktowi. I nie żałuję. Kelley Armstrong znamy z serii o nastoletniej nekromantce Chloe, która przypadła mi do gustu. Nietrudno więc się domyślić, że byłam zaintrygowana inną serią tej samej autorki, rzekomo dojrzalszą. Czy mi się spodobała? O tym za chwilę.

„Wataha nie rozumiała, dlaczego postanowiłam żyć wśród ludzi. Nie pojmowali tego, bo nie byli tacy jak ja.”

Bohaterką tej serii jest kobieta imieniem Elena, która wiedzie stosunkowo normalne życie. Ma stałą pracę oraz chłopaka, który nie ma pojęcia o jej sekrecie, bowiem jest ona wilkołakiem, a ściślej rzecz biorąc jedyną kobietą wilkołakiem na świecie. Wyobrażacie sobie ukrywanie takiego faktu przed swoim chłopakiem? A jak wytłumaczyć się z nocnych eskapad? To tylko jedne z nielicznych problemów, z którymi boryka się Elena.

„Ugryziono mnie rozmyślnie, celowo zmieniono w wilkołaka. To doprawdy zdumiewające, że przeżyłam.”

Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Jest jedyna kobietą w stadzie, więc jej przyjaciele tworzą wokół niej kółko adoracji. Przywódcą watahy jest troskliwy Jeremy, który wytrwale opiekował się Eleną podczas jej przemiany. Jego prawą ręką jest przystojny Clay, który jest odpowiedzialny za przemianę dziewczyny. Walczy o nią nieustannie, wierząc, że mają szansę być razem, jednak jak nietrudno się domyślić, ona wcale mu tego nie ułatwia, bowiem wciąż żywi do niego żal za życie, które jej zgotował.
Mankamentem tej książki jest pierwszoosobowa narracja, zazwyczaj nie mam nic przeciwko takiemu sposobowi przedstawienia wydarzeń, ale tutaj było to zwyczajnie irytujące. Za dużo było wspomnień, a za mało dialogów. Pomimo tego "Ugryzioną" czytałam z wielkim zapałem i nie mogłam się oderwać, dlatego polecam ją każdemu, a ja z przyjemnością sięgnę po drugą część.