Dziewczyny z Hex Hall recenzja

Sophie jest szesnastoletnią czarownicą, wychowywaną w świecie ludzi przez swoją niemagiczną mamę. Ciężko jest się jej przystosować, przez co zawsze pakuje się w jakieś kłopoty, co sprowadza się do zmiany szkół i miejsc zamieszkania. Nie zna swojego ojca, ma z nim jedynie kontakt telefoniczny i mailowy, ale wie, że jest czarnoksiężnikiem i to po nim odziedziczyła swoje zdolności. W końcu po kolejnej wpadce zostaje wysłana do Hekate Hall – poprawczaka dla magicznych istot, takich jak ona. Szybko okazuje się, że wszyscy wokół wiedzą więcej o Sophie i jej rodzinie niż ona sama. A w miarę jak odkrywa prawdę, coraz mniej jej się podoba…

Już sam prolog jest świetną zapowiedzią czego można spodziewać się dalej – zdecydowanie mnie zachęcił do czytania. Narracja pierwszoosobowa, przyjemna i zabawna. Sama Sophie jest fajną bohaterką – nie jest idealna, zawsze się w coś wpakuje i potrafi koncertowo zawalać sprawy. Do tego jest całkiem wygadana, bystra i zabawna, chociaż zdarzało się też, że była niesamowicie naiwna.

Co do Prodigium, czyli całej tej społeczności magicznych istot, to mamy do czynienia z: czarownicami, elfami, łakami, zmiennokształtnymi, wampirami i demonami. Znów spotykamy się z powiązaniami z aniołami, co było raczej słabszą stroną historii, ale przynajmniej nie miało takiego znaczenia jak np. w „Błękitnokrwistych”. Ogólnie, zdarzały się lepsze i gorsze momenty, fajniejsze i mniej fajne zaklęcia, ciekawsze i trochę bardziej naciągane teorie, ale ogólnie całość trzyma się kupy.

Było kilka rzeczy, które były dla mnie niespodzianką - chociażby postać Jenny - i chociaż wątek miłosny do nich nie należał, muszę przyznać, że z przyjemnością śledziłam życie miłosne Sophie, a kilka scen aż przeczytałam po kilka razy, były tak niesamowite.

Mimo że wydarzenia w większości są dość przewidywalne, to autorka zdecydowanie miała dobry pomysł, który udało jej się dość sprawnie rozwinąć i całkiem nieźle zakończyć. Nie ma miejsca na nudę, cały czas coś się dzieje i naprawdę szybko się czyta. Chociaż samo zakończenie wydawało mi się trochę za krótkie, nie raz mnie coś w nim zaskoczyło. Z pewnością będą następne części, bo kilka wątków zostało nieskończonych i niewyjaśnionych, a ja z pewnością po nie sięgnę.

Podsumowując, nie spodziewajcie się po tej książce ambitnej historii, ale raczej lekką, przyjemną lekturkę na jeden wieczór. Mimo słabszych momentów, przeważają zdecydowanie pozytywy. Polecam!