Kobiety z Czerwonych Bagien recenzja

W życiu nie ma przypadków i nic nie dzieje się bez przyczyny. Wszystko jest po coś i ma jakiś cel. A to co ma się zdarzyć i tak się zdarzy. To motta, którymi kierowały się kobiety z Czerwonych Bagien. Cztery pokolenia kobiet, związanych z tym domem, w którym od stu lat nie narodził się mężczyzna.

Kobiety te jak kochają to na zabój, całą sobą, wszystko inne przestaje się liczyć. Mężczyźni odgrywają tu dość istotne role ale bardzo krótkie bo żaden z nich nie zadomowił się tu na stałe, każdy pojawiał się w ich życiu na krótko, po to, by rozkochać a potem miłość kończy się, często w tragicznych okolicznościach.

Akcja ma miejsce w teraźniejszości. Kornelia po przejściach, cierpiąca na depresję, z nogami w gipsie dochodzi w Czerwonych Bagnach do siebie i snuje opowieść o losach rodziny, wspomina… A wiele się tu dzieje już od ponad stu lat. Konflikty z sąsiadami i wielkie waśnie, wielkie miłości i wiele smutku, ale i radości, uśmiechu i nadziei.

Jest tu i trochę magii i trochę czegoś jakby z bajki. Dużo ciepła domowego ogniska, bliskości i wsparcia w trudnych chwilach, wyrozumiałości i zaufania, poczucia wspólnoty i nierozerwalnej więzi. Sprawia to, że kobiety mentalnie i psychicznie są uzależnione od Czerwonych Bagien. I choćby opuściły to miejsce, wciąż tu wracają, bo to jest punkt odniesienia, stąd wyrastają, to miejsce identyfikuje ich tożsamość i korzenie.

To powieść bardzo urokliwa. Pełna ciepła i jakiejś życiowej mądrości, pełna kobiecej siły i niezłomności mimo problemów i przeciwności losu. Ukazuje czytelnikom, co drzemie w kobietach, jak różne mogą być a jednak jak podobne i jak rodzina jest niezbędna człowiekowi.
Bardzo przyjemna, kojąca saga o kobietach. Może nie wielce oryginalna ale nie o to tu chodzi, ale o prostotę, o sposób przedstawienia tematu, o barwność i różnorodność postaci, o język, o sporą dawkę humoru połączonego z melancholią.