Cienie recenzja

„Może potrafisz robić niesamowite rzeczy – Wyrwał kartkę ze swojego segregatora i położył na stole między nimi. – Sprawdź, czy potrafisz to przesunąć.
Eve spojrzała mu w oczy. A potem powoli wyciągnęła rękę, położyła palec na kartce i przesunęła ją po stole.
- Wow! Udało się! – wykrzyknęła.”

Początkowo nazwisko autorki kompletnie nic mi nie mówiło, nie słyszałam o niej. Jednak zaciekawiła mnie piękna okładka, od której oka oderwać nie sposób. Jednak po przeczytaniu opisu zaczęłam się wahać. Zbyt przypominało mi to Zmierzch. Co prawda, tego rodzaju książki lubię najbardziej, ale coś, co powstało w okresie Zmierzchomanii tylko na potrzeby aktualnej mody… Cóż, od razu powiem, że nie byłam zadowolona. Nie miałam ochoty czytać kolejny raz tej samej historii, tylko ze zmienionymi imionami. Zresztą cytat, kiedy główna bohaterka poszła do kina „To nie miał być horror, miał być jak Zmierzch, a nawet się nie całowali!”… Tiaaa… A jednak ją kupiłam. Przeznaczenie? Czy ludzka głupota?
Jesteśmy w Deepdene, mieście dla prawdziwych bogaczy i gwiazd. To tu wychowuje się nasza główna bohaterka, Eve. Już w pierwszym rozdziale poznajemy wszystkich bohaterów. Czyli skaczemy na główkę na głęboką wodę. Ale spokojnie, mamy rękawki i koło ratunkowe. Nic nam się nie pomyli. Bardzo zgrabnie zostało to wszystko skonstruowane i napisane.
Eve jest ładna, popularna i bogata. Czego chcieć więcej? W jej życiu liczą się tylko ciuchy i karty kredytowe. Swoją drogą, czasami była naprawdę denerwująca. Raz odważna, raz nieśmiała, raz cicha, raz darła się na kogo popadnie. Jej zmienne nastroje były wyjątkowo irytujące. Tu mówi o demonach a zaraz o zakupach.
Luke był dość nietypową postacią. Z jednej strony syn pastora, a bawi się dziewczynami jak urodzony Casanova. Natomiast Mel małomówny i bardzo pociągający wygląda tak tajemniczo, że dziewczyna nie może się powstrzymać, by lepiej go poznać.
Kiedy zjawiają się w tym samym czasie w mieście zaczyna dziać się coś dziwnego. Z Eve zaczyna dziać się coś dziwnego. Przy jej obecności zaczyna szwankować prąd. Jej koleżanka zaczyna wariować. Atakują demony. Poltergeisty lub inne stwory. Czy przybyły tu ze względu na chłopaków czy też odwrotnie?
Choć, teoretycznie, do końca nie wiadomo, kto jest głównym demonem, ja, muszę nieśmiało przyznać, domyślałam się tego od samego początku. Więc jednak można. A za przewidywalność należy się miiiinuuuus.
Choć z pozoru szukałam porównań do Zmierzchu, to, oprócz opisu z tyłu okładki, nie znalazłam ich. Całość jest napisana prostym i młodzieżowym językiem, czasem aż do przesady. Nie znajdziemy tu żadnych skomplikowanych słów, tylko same wyrazy potoczne. Dzięki temu osoby, do których pozycja ta została zwrócone, bez problemu ją zrozumieją.

„Może i jestem flirciarzem, ale Eve się myli. Nie jestem aż takim palantem, żeby nie obchodziło mnie, że dziewczyny, z którymi coś mnie łączyło, oszalały.”