Czerwień rubinu recenzja

Szesnastoletnia Gwendolyn prowadzi zwyczajne i ustatkowane życie, które diametralnie się zmienia. Jak piszą w Kronikach Strażników, osoba posiadająca gen podróży w czasie, między szesnastym, a siedemnastym rokiem życia, pierwszy raz odwiedzi przeszłość. Rodzina Gwendolyn jest święcie przekonana, że to jej kuzynka Charlotta posiada dar, jednak nie wie, że Grace ukrywa mroczną tajemnicę. Pewnego dnia Gwendy odbywa dwie krótkie podróże w czasie i już wie, że to nie jest normalnie zachowanie nastolatki. Kiedy rodzina się o tym dowiaduje, rozpętuje się piekło. Gwendolyn musi poradzić sobie z wściekłą ciotką Glendą oraz z jej córką Charlottą i stawić czoła śmiertelnie niebezpiecznej misji.

Po pierwszą część trylogii czasu sięgnęłam z powodu dużej liczby pozytywnych recenzji, jak i zachwytów na jej temat. Można więc powiedzieć, że to wy, blogerzy skłoniliście mnie do przeczytania tej pozycji. Stwierdziłam, że sama muszę mieć własną opinię na jej temat, dlatego gdy nadarzyła się taka okazja, zakupiłam ją i rozpoczęłam przygodę z podróżami w czasie.

Książka jako tako mi się spodobała, ale bez większych rewelacji. Może za wysoko postawiłam jej poprzeczkę? Chociaż nie wydaję mi się. Spodziewałam się tylko czegoś lepszego niż zwykła młodzieżowa powieść przygodowa. Fabuła jet dobra, a wątek z podróżami w czasie skrupulatnie opisany i wytłumaczony tak, że skupiony czytelnik na pewno wszystko zrozumie. Pomysł na książkę nie był zły, ale mógł być lepiej wykorzystany. Autorka zmarnowała potencjał na dobrą książkę.

Główna bohaterka nie różni się niczym innym od normalnych nastolatków po za tym, że posiada gen czasu. Autorka mogła trochę lepiej wykreować Gewndolyn, aby można ją było zapamiętać na dłuższy czas, a po za imieniem nie ma w niej nic oryginalnego, ani przyciągającego szczególną uwagę. Jej towarzysz Gideon to piękny, arogancki dupek, który jej nie trawi, ale później między nimi zaczyna iskrzyć, Czy już gdzieś o tym nie słyszeliśmy? W końcu zaczyna nam się tworzyć kolejny schemat, którym będą coraz częściej kierować się autorzy literatury młodzieżowej. Denerwujące. Zachowania bohaterów były naturalne i zupełnie na miejscy (po za kilkoma wyjątkami), dzięki czemu książkę czytało się z wielką przyjemnością.

Oprawa graficzna, czcionka i schematy zawarte w książce są w pełni dopracowane i zapięte na ostatni guzik, przez co lektura również cieszy oko. "Czerwień rubinu" czyta się bardzo lekko i szybko, dzięki stylowi Kerstin Gier (który przypadł mi do gustu), jak i czcionce, która była w sam raz!

Książką "Czerwień rubinu" się trochę rozczarowałam. Spodziewałam się wybuchu czy eksplozji uczyć co do tej powieści, a rozpaliła się jedynie mała iskierka. Polecam głównie nastolatkom, gdyż właśnie to do nich skierowana się ta książka, ale nie ma ograniczeń wiekowych i może przeczytać ją każdy czytelnik, ale nie każdemu czytelnikowi się może spodobać;)