Dogonić rozwiane marzenia recenzja

Samantha jest żoną Boba i matką trójki dzieci. Początkowo spełnioną kobietę zaczyna przytłaczać rutyna, każdy jej dzień wydaje się nie różnić od poprzedniego. Dodatkowo mąż staje się coraz bardziej obojętny na jej potrzeby, a także na problemy związane z domem i dziećmi. Kobieta czuje się niedoceniana i samotna.
Siedemnastoletnia Cammy, córka Sam, przechodzi okres buntu. Sytuacja dodatkowo zaostrza się gdy dziewczyna przez przypadek odkrywa, że została adoptowana. Nastolatka szukając akceptacji trafia w złe towarzystwo, sięga po alkohol i narkotyki. Coraz bardziej oddala się od rodziny, nie potrafi porozumieć się z mamą. Zrozpaczona i zawiedziona własnym życiem Samantha znajduje odskocznie od rzeczywistości wdając się romans.
Życie tych dwóch kobiet zmienia się diametralnie, w dniu który miał niczym nie różnić się od poprzedniego.. Dzień ten zmienia ich życie na zawsze…
W powieści ukazana jest samotność obu kobiet, ich próby odnalezienia chociaż namiastki bliskości. Obserwujemy, rodzinę której więzi powoli i niepostrzeżenie się rozwiązują…
Narracja książki jest dwutorowa, dzięki czemu mamy możliwość poznania losów rodziny zarówno z punktu widzenia zarówno matki (Samanthy) jak i córki (Cammy). Poprzez ten zabieg, obserwujemy różnice w postrzeganiu świata, przez dojrzałą kobietę i rozchwianą emocjonalnie nastolatkę.
Książka napisana jest świetnym językiem, czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Ilość problemów poruszanych w tej powieści jest ogromna. Jest to powieść która wzrusza, wciąga i zaskakuje.
Zakończenie powieści było dla mnie ogromnym zaskoczeniem… Po przeczytaniu ostatniej strony długo nie mogłam dojść do siebie. Zadawałam sobie setki pytań zaczynających się głownie od słowa „dlaczego”. Powieść skłoniła mnie również do refleksji nad własnym życiem. Zastanawiałam się jakie są tak naprawdę moje relacje z bliskimi. Czy żyjemy razem, czy może obok siebie?
Polecam serdecznie, jest to pozycja którą warto przeczytać…