Biała jak mleko, czerwona jak krew recenzja

Muszę przyznać, że po tę książkę sięgnęłam wbrew rozsądkowi i wszelkim naturalnym odruchom. „Historia pierwszej miłości. Współczesne Love Story”? Nigdy w życiu, nie dziękuję! Do czasu... Zachęcona pozytywnymi opiniami postanowiłam spróbować.

Poznajemy tu chłopaka imieniem Leo oraz rudowłosy obiekt jego nieustannych westchnień, czyli Beatrice. Leo to szkolny zawadiaka. Uwielbia prowokować nauczycieli, a na boisku piłkarskim jest nieustannym królem strzelców. Mimo to w miłości brakuje mu odwagi, aby zrobić ten pierwszy krok. Obserwuje on Beatrice głównie z końca korytarza, za to wieczorami anonimowo pisze do niej romantyczne smsy. Wszystko zmienia się w obliczu choroby, kiedy to platoniczne uczucie uskrzydla naszego bohatera i sprawia, że staje się zdolny do największych wyrzeczeń.

Z początku niesamowicie spodobał mi się gawędziarski styl autora. Ton w jakim Leo opowiada o swoim życiu, uczuciach do dziewczyny, a nawet stosunku wobec szkoły to absolutny majstersztyk. Ta lekkość, niewymuszony humor. Niestety im bliżej końca byłam, tym bardziej robiło mi się słabo od nadmiaru wyznań i wzniosłych refleksji. Po co aż tyle tego i dlaczego tak dosłownie?

Muszę przyznać, iż w dalszym ciągu nie nadaję się do czytania takich książek, bo tym co wspominam stąd najmilej jest Naiwniak – nauczyciel ze szkoły Lea. Cała reszta to romantyczne uniesienie przybrane w religią przypowieści o miłości. Potencjał jest, ale bez szału. Ot taki Coelho dla nastolatków.


Alessandro D’Avenia „Biała jak mleko, czerwona jak krew”
Ilość stron: 310
Wyd. Znak
Ocena: 4/6