Agnes Grey recenzja

Jest to klasyczna powieść, czego nie należy mylić mieszać i porównywać z gnuśnym i czytadłem dla pensjonarek. Opowiada o losie Agnes Grey, córki pastora, która chcąc usamodzielnić się , by wesprzeć swoją niezbyt zamożną rodzinę, decyduje się na prace guwernantki w domach bogatych utytułowanych rodzin. Agnes jest dziewczyna biedna, ale doskonale wychowaną i wyedukowaną w warunkach domowych. Niestety , nie posiada wiedzy pedagogicznej. Wszystko, co dotyczy wychowania młodzieży jej powierzonej ogarnia swoja intuicją i zasadami wyniesionymi z domu. Jest przy tym niezwykle wrażliwa, ale też i twarda. Ma bardzo silną osobowość. A jej podopieczni to wychowani w luksusach panny i młodzieńcy z głową w chmurach, znakomitym poczuciem własnej wartości rodowej , przerośniętym ego i genetycznie zakodowanym snobizmie. Praprawnukowie dzisiejszych bezstresowo wychowywanych.

Temat powieści dotyka czasów sprzed emancypacji kobiet. Jedyne zajecie, jakiego ewentualnie może podjąć się dziewczyna, bez uszczerbku dla swojej reputacji, to edukacja młodego pokolenia. Dzięki tej powieści możemy bardziej uzmysłowić sobie, jakże dziwny był to świat, jak trudno było czynić pierwsze kroki na drodze do kobiecej niezależności w europie. To bardzo pouczające w tym względzie, urocza, sentymentalna ale nie ckliwa lektura.

Bardzo imponuje siła młodej kobiety, która naprzeciw wszystkiemu decyduje się na taką niezwykła w owych czasach drogę życiowa .To prawdziwa powieść w starym stylu. Trochę staroświecki , koronkowy język, barwne opisy, świetnie nakreślone postacie ludzkie. Te wszystkie elementy sprzyjają lekturze przy filiżance dobrej angielskiej herbaty. Taka ucieczka do przeszłości w dobrym stylu. Polecam.