“Bied­na Helen musi zno­sić moje to­wa­rzy­stwo, lecz jest zbyt miła, żeby mówić coś in­ne­go niż to, że się cie­szy, że tu jest. Nie wi­dzisz jej, ale wła­śnie po­wie­dzia­ła bez­gło­śnie: „Na­praw­dę się cie­szę”. Tak chyba robi dobry przy­ja­ciel, co nie? Ktoś, kto chce być z tobą nawet, gdy je­steś nie­szczę­śli­wym dup­kiem.”