“był to pierwszy, rozpoznawalny symptom Zamarzniętego Chłopca. wiedziałem, że coś ze mną nie tak, lecz nie uważałem siebie za chorego psychicznie- po prostu nie mogłem zrozumieć, jak inni mogą tak łatwo się wkurwiać, by później tak samo łatwo zapomnieć o swojej wściekłości i się cieszyć, i jak mogą się WSZYSTKIM przejmować, gdy wszystko było przecież takie nudne.”