Dante na tropie

Zachęcona lekturą "Nieobecnej", którą wychwalałam, postanowiłam sięgnąć po poprzednie pozycji Agnieszki Olejnik. Dante na tropie to kategoria, którą ja na własny użytek nazywam romansem kryminalnym. Zupełnie inna niż Nieobecna ale czy to znaczy, że gorsza? Nie, po prostu inna. Czyta się świetnie, jest kilka trupków, jest tajemnica do wyjaśnienia, jest romans między główną bohaterką a policjantem, prowadzącym śledztwo. A wszystko to podane w bardzo gustowny sposób, czasami zabawny, czasami bardzo poważny, ze względu na poruszany wątek historyczny. Książka do przeczytania w jeden wieczór, i nie będzie to wieczór stracony. Ja jestem na tak i sprawdzę w najbliższej przyszłości pozostały dorobek Pani Agnieszki.

Sięgnęłam po książkę skuszona okładką i opisem, w którym występował Dante. Jestem wielbicielką psów (innych zwierzaków też), więc poczułam się zachęcona. No i....
No i nie wpadam w zachwyt.
Zachowania Dantego są na szóstkę z plusem, świetny pies. Wątek kryminalny wciągający, choć ostatnio często trafiam na takie, które sięgają w przeszłość. Rozwiązanie zaskakujące, ale i makabryczne. Nie spodobało mi się nawiązanie do rzezi z czasów wojny, UPA i przesiedleń - nie znoszę takich klimatów, gdybym wiedziała, że od tego się zaczęło, to bym tego nie czytała.
Całość odbieram jako dość sztampowy romans kobiety po przejściach i mężczyzny z przeszłością (dlaczego gliniarz musi mieć problemy z alkoholem i być po rozwodzie?), okraszony wątkiem kryminalnym.

Książkę stawiam na półce "czytadła" - to najlepsze miejsce dla niej.
Przeczytałam ze względu na psa i tu się nie zawiodłam, choć mogłoby go być więcej. Dante budzi sympatię urodą i inteligencją, w przeciwieństwie do swojej pani.

Mogła być nieco mniej przewidywalna -szczególnie wątek kryminalny. Ale przeczytałam z przyjemnością.