Ender na wygnaniu

Parę lat temu przeczytałam „Grę Endera” i byłam pod wrażeniem pomysłowości autora. Teraz sięgnęłam po następny tom według chronologii wydarzeń. Zakończyła się wojna, fornoidzi przestali istnieć, pozostali bohaterowie, dzięki którym ta wojna została wygrana. Jednym z głównych bohaterów jest trzynastoletni Ender, który staje się postacią problematyczną dla Armii, ale też dla przywódców państw. Nawet rodzice przyjmują w stosunku do niego dość dziwną postawę. Zostaje mianowany gubernatorem pierwszej kolonii powstałej na planecie do tej pory zamieszkałej przez fornoidów. Podróż na tą planetę potrwa według czasu ziemskiego czterdzieści lat, a według czasu na statku dwa lata. Dzięki temu zostaje odsunięty w przestrzeni i czasie od Ziemi. Sam Ender musi uporać się, z tym że tysiące żołnierzy wysyłał na śmierć i unicestwił całą inteligentną rasę. Ender nie pragnie władzy, ale zgadza się na propozycję. Cały czas studiuje dostępne materiały, aby zrozumieć, dlaczego ta inteligentna rasa pozwoliła mu się pokonać. Dzięki tej podróży zbliży się do resztek cywilizacji formidów, które mogą być dostępne na tej planecie. Większą część książki wypełnia podróż Endera, gdzie musi w realnym świecie wykazać się dyplomacją w przeprowadzeniu własnych zamierzeń, gdyż nie jest to spokojna podróż. Razem z nim wyrusza na tą planetę duża grupa osadników, z którymi stara się nawiązać jak najlepszy kontakt. Z drugiej strony pragnie jak najlepiej poznać swój nowy dom i nawiązuje kont...

Czytałem "Endera na wygnaniu" na zakończenie całej sagi. Byłem zaciekawiony "Grą Endera", zachwycony "Mówcą umarłych" i do pewnego momentu "Ksenocydem". "Dzieci umysłu" zawiodły, a "Ender na wygnaniu"? Pozytywnie zaskoczył. Pokazuje, co się dzieje z Enderem po Grze, ukazuje te cechy charakteru, które będą widoczne w Mówcy. Rozjaśnia niektóre wątki, dopełnia inne, warto, naprawdę warto przeczytać, Na szczęście nie jest skokiem na kasę :)