Jawne tajemnice

Lubię opowiadania i przeczytałam ich niemało. Pora na królową opowiadań Alice Munro.
8 opowiadań. 8 dziwnych, stonowanych, pozornie leniwych historyjek o codzienności i banalnych sprawach, połączonych wspólnym tematem tajemnicy, która wychodzi na jaw, ale nie jest do końca wyjaśniona. Konstrukcja opowiadań jest dla mnie dziwaczna i męcząca. Jestem zwolennikiem tradycyjnego układu: wstępu, rozwinięcia i zakończenia. A tu bez żadnego wstępu, czy wprowadzenia, autorka wrzuca czytelnika od razu w środek historii, więc do połowy opowiadania jest zagubiony, zastanawia się kto z kim i o co właściwie chodzi. Potem historie rozwijają się w nieoczekiwany sposób (brawo) i wreszcie finał. No właśnie. Żadne z opowiadań nie ma konkretnego zakończenia, jako czytelnik mogę się tylko domyślać. Może to mistrzowskie posunięcie, ale mnie ten brak „kropki nad i" nie satysfakcjonuje. Nie można powiedzieć, że te historie są złe, ale żadna nie porusza i nie zapada w pamięć. Niby są ciekawe, ale nie ekscytujące, czy choćby poruszające. Przyjmuję do wiadomości losy bohaterów, ale się nimi nie przejmuję, ani o nich nie rozmyślam po zakończeniu lektury. Najbardziej znamienne jest to, że po tygodniu pamiętam tylko pierwsze opowiadanie o bibliotekarce. Tyle o treści i formie.
Nie potrzebuję fabularnych fajerwerków ani pędzącej akcji, jestem fanem np. niespiesznej „Olive Kitteridge”, ale tu jest naprawdę tak sobie i nudnawo.

Za to język i styl autorki - dla mnie najwyższych lotów...

 Jestem rozczarowana , dużo słyszałam i czytałam opinii na temat książek tej autorki , w większości pozytywnych , chociaż i te mniej przyjazne też się trafiały . Wygląda na to że ja znowu '' wyląduję '' wśród mniejszości , która nie oceni dobrze noblistki . Przeczytałam te opowiadania , a właściwie zmęczyłam , w myśl zasady że trzeba dać szansę , bo to pierwsza pozycja pisarki z jaką mam do czynienia i może jakoś się rozwinie . Według mojej oceny , nie rozwinęło się , opowiadania nie są złe , są do bólu poprawne w swej przeciętności , nie poruszyły we mnie żadnej emocjonalnej struny , no może poza lekkim grymasem twarzy i wzruszeniem ramion , kiedy czytałam , że zgodnie z jakimś miejscowym '' folklorem '', '' Żadna nie wyszła by za mąż za mężczyznę który nie zabił '', albo też o sprzedawaniu kobiet , na przykład wdów które urodziły tylko córki . Czytając ją co chwila w głowie kołatało mi się powiedzenie '' Nihil novi '', to wszystko już gdzieś było opowiadane i to zdecydowanie ciekawiej . Trafiło się też kilka nawiązań , jak na przykład do '' Pikniku pod wiszącą skałą ''. Gdzieś , w jakiejś opinii przeczytałam że '' (...) Tak naprawdę znajdziemy w nich odbicie własnych dylematów , tęsknot i marzeń. '' . Ja niestety niczego takiego w tych opowiadaniach nie znalazłam...Nic we mnie ta książka nie poruszyła i niczego nie zostawiła . Ale jak już nadmieniłam było to moje pierwsze spotkanie z Panią Alice Munro i jej twórczością , więc pewnie kiedyś jeszcze dam jej szansę i coś ...