Karen Horney

Niemiecka psychoanalityk i psychiatra, najbardziej popularna przedstawicielka koncepcji psychodynamicznych, współtwórca neopsychoanalizy. Jako jedna z pierwszych kobiet rozpoczyna studia medyczne medyczne. W czasie studiów zainteresowała się modną wówczas psychoanalizą. W 1920 roku rozpoczyna pracę w Instytucie Psychoanalizy w Berlinie, gdzie wykłada. Oprócz tego prowadzi własną praktykę jako psychiatra i psycholog. W 1932 roku po rozpadzie małżeństwa, a także ze względu na narastający kryzys emigruje do USA. Już wcześniej była związana z nowojorską The New School. W 1937 roku wydaje najważniejsze swoje dzieło „Neurotyczna osobowość naszych czasów”. W 1941 roku wraz z Erichem Frommem zakłada Amerykański Instytut Psychoanalizy, gdzie zostaje dziekanem. Zakłada też Towarzystwo Rozwoju Psychoanalizy. Jednak jej drogi z Frommem rozchodzą się i rezygnuje z udziału w Instytucie. Związuje się Medical College w Nowym Jorku i prowadzi praktykę psychiatryczną. Horney sporządziła szczegółową teorię nerwicy. Podobnie jak Feud za przyczynę nerwicy uznawała nierozwiązane konflikty wewnętrzne. Jednak odeszła od biologistycznej koncepcji osobowości na rzecz jej interpretacji społeczno- kulturowej. Według niej nerwica rodzi się z poczucia wyizolowania, bezradności, strachu, wrogości, a jej celem jest zdobycie bezpieczeństwa. Z czasem te sposoby obrony przed lękim krystalizują się w sztywne i trwałe postawy. Za głowne źródło nekrotyzacji osobowości uważała poczucie zagrożenia, które rodzi się w kontaktach jednostki z jej społecznym otoczeniem. Uważała, że olbrzymi wpływ na naszą osobowość ma dzieciństwo i jest to proces ciągły. Sama przez prawie całe życie borykała się z depresją. Jako jedna z pierwszych zajęła się psychologią kobiet.