Prawdziwy książkoholik uczuć się nie wstydzi.

Konkurs

Ciążę miałam przenoszoną, dlatego dostałam od swojego lekarza prowadzącego skierowanie do szpitala. Miałam zgłosić się w czwartek na badania, a on dyżur miał w piątek i to właśnie na ten dzień zaplanował poród :)
Czwartek więc w szpitalu spędziłam głównie na czytaniu książek. Do dokończenia miałam książkę "Kołysanka z Auschwitz" przy której wylałam potok łez. Podczas czytania na sali najzwyczajniej w świecie wybuchnęłam płaczem, jakbym właśnie usłyszała najstraszniejszą wiadomość w swoim życiu. I właśnie wtedy nadszedł obchód. Lekarze patrzyli na mnie ze zdziwieniem i pytali co się stało. Jeden z lekarzy, którego pacjentką byłam wcześniej usiadł obok i zaczął mnie pocieszać, że wszystko będzie dobrze, że poród wcale nie jest taki straszny, a jak będę chciała to przecież dostanę znieczulenie. A jeśli płaczę za stanem ciąży, to nie ma co się martwić, bo przecież zawsze mogę zajść w kolejną. Było to niezwykle miłe, ale po chwili czasu, który potrzebowałam na uspokojenie emocji i potoku łez, wytłumaczyłam że bardzo miłe jest wszystko co mówi, ale ja poprostu czytałam okrutną i smutną książkę! Do końca wizyty w szpitalu, gdy przychodził ten lekarz z wizytą pytał co czytałam i polecał czytać więcej komedii :)

Nie wiem, czy słuchanie audiobooka mogę zaliczyć do czytania książki, ale pozwolę sobie o tym napisać.
Kilka tygodni temu odkryłam "Małe Licho i tajemnicę Niebożątka", w ramach przekonywania się do audiobooków założyłam słuchawki i wybrałam się załatwić kilka spraw. Akurat w momencie gdy Bożek raczył mnie jedną ze swoich komicznych wypowiedzi zapomniałam, że właśnie wykupuję receptę w aptece i parsknęłam na cały głos. Całe szczęście, że od Pani farmaceutki oddzielała mnie szyba i miałam na twarzy maseczce, bo moja twarz przybrała kolor dorodnego buraka.

Mam taką jedną książkę, którą od lat czytam przynajmniej raz w roku. Fabułę znam prawie na pamięć, ale zawsze odkryje w tej książce coś nowego. Dostałam ją kilka lat temu na urodziny od koleżanki. To powieść Marty MaderyKroplówka z marzeniami. Widać na niej ślady zużycia, ale i tak jest moją towarzyszką od lat. Pewnego razu zabrałam tę książkę na uczelnię. Siedziałam obok grupki studentów z mojego roku, a trwała też przerwa, więc wiele osób było dookoła. Ja właśnie wtedy czytałam jeden z najzabawniejszych fragmentów w książce i wybuchnęłam śmiechem. Kilka osób się na mnie popatrzyło, no wiadomo jak... :P.
Taka oto jest moja historia.

Nie pamiętam dokładnie kiedy to się stało, ale z pewnością było to jakiś czas przed filmową premierą "Zanim się pojawiłeś". Bardzo spodobał mi się zwiastun i gdy dowiedziałam się, że film jest oparty na książce stwierdziłam, że nie mogę czekać. I tak skończyłam o 2 w nocy płacząc nad ostatnimi kartami powieści. Ale nie był to cichy płacz, lecz wstrząsający ryk, który musiałam mocno powstrzymywać (no bo w końcu 2 w nocy a współlokatorki śpią obok). Uspokajałam się przez kolejne dwie godziny. Filmu nigdy nie obejrzałam. Nie chciałam przechodzić przez to po raz drugi.

Oczywiście było to w szkole - podstawówka. Jedna z śmiesznych sytuacji w książce Harry Potter, niestety nie pamiętam, która to była cześć. Czytałam często na różnych lekcjach. To był angielski, oczywiście Pani, której się bałam. Czytam i wpadam w śmiech. Zaczynam udawać kaszel, niezbyt mi wychodzi, na szczęście Pani była zajęta czymś. Ugryzłam się w rękę mając nadzieję, że to pomoże. No prawie pomogło. Choć do dziś widzę i pamiętam miny i wzrok znajomych co siedzieli koło mnie. Nikt nie lubił czytać więc myśleli, że ze mnie jakaś wariatka!! I to pytanie nauczycielki po chwili czy coś się stało... Niestety zauważyła książkę i musiałam ją wtedy schować...