Sercem, czy rozumem?

Konkurs

Wybrałabym książkę "Idiota " Dostojewskiego. Główny bohater, książę Lew Myszkin, bez grosza przy duszy przyjeżdża do Rosji, by odziedziczyć spory majątek. Swej dobrotliwości, pokorze oraz naiwnej ufności do ludzi, zawdzięcza on tytułowy przydomek, jakim obdarzają go inne postaci. Myszkin to postać jakby z innego czasu i innych krain. Dobry i ufny wpada w sieć zawiłych intryg plecionych w arystokratycznych kręgach. Lew gubi się w tym wszystkim, a kierowany bezgraniczną miłością doprowadza do tragicznej zbrodni.
Dostojewski jak mało kto potrafi opisać zakamarki ludzkiej psychiki. "Idiota " to jak dla mnie jedna z lepszych powieści, pięknie opisującą ludzkie zmagania, uczucia i konflikty wewnętrzne.
Myszkin w końcu, głównie przez rozterki sercowe zostaje doprowadzony do szaleństwa. Czy zwyciężyło tu uczucie, chyba tak, choć ostatecznie i tak oszukane przez wyrachowanie ze strony trzeciej.

Dla mnie ewidentnym przykładem "zaciętej walki" rozum kontra serce była powieść Alistaira MacLeana pt. " Mroczny krzyżowiec". Główny bohater, tajny agent z zawodu😎, zostaje wysłany na ważną misję. Jednak nie sam, choć jest specem w swojej profesji - bo sytuacja "wymaga", by był...żonaty. Zostaje mu więc przydzielona partnerka, raczej nowicjuszka w zawodzie, ale za to...niezwykle urocza. Nic więc dziwnego, że między "młodymi" wkrótce zaiskrzy uczucie, które... No właśnie, nie chcę spojlerować, bo naprawdę warto przeczytać.
Klasyczny przykład "pojedynku" między sercem, a rozumem...

W książce pt. '' Do pierwszej krwi''autorstwa Pana Grzegorza Gortata próbowałam zrozumieć zachowanie głównego bohatera, ale jednak zwyciężyło u niego serce, a rozum nie.
Przyjaciele dopiero spojrzeli inaczej na jego problem, gdyż rozumieli, co on czuł z powodu jego społecznej inności. Występowała ogólna początkowa bezradność ze strony głównego
bohatera- Wietnamczyka.
Gdy połączą, się wspólne siły do pomocy u młodzieży w środowisku szkolnym jest inaczej.
Uważam, że problemy młodzieży powinni rozwiązywać dorośli, a oni sami nie mogą wyznaczać kary, tym, co na nią zasługują ci, którzy uwielbiają pokazywać swoje nieczyste intencje do osoby, która jest nowa i potrzebuje na samym początku wsparcia, a nie ciągłego poczucia braku bezpieczeństwa tylko z powodu, że jest innej narodowości.

Wybór pomiędzy tym co dyktuje serce a tym co podpowiada rozum najczęściej kojaży nam się z powieściami obyczajowymi, romansami czy literaturą piękną. Jednak sercem lub rozumem można wybierać nie tylko w kwestii miłosnej.
Ostatnio przeczytałam książkę "Gray Men" Marka Greaney. Jest to powieść sensacyjna, w której głównym bohaterem jest płatny zabójca. W trakcie realizacji zlecenia, po zlikwidowaniu celu, podczas ucieczki do bezpiecznej kryjówki Gray Men jest świadkiem zestrzelenia amerykańskiego samolotu. Wtedy staje przed wyborem. Ma posłuchać serca i uratować ocalałych z katastrofy rodaków, ale narazić się na zdemaskowanie i zaprzepaścić szansę na bezpieczne dotarcie do kryjówki. Czy posłuchać rozumu i zostawić żołnierzy na łasce terrorystów, ale samemu bezpiecznie opuścić niebezpieczny teren. Mój bohater wybiera sercem tym samym podpisując na siebie wyrok śmierci.

Szkoda, że trzeba zawęzić wypowiedź do jednego bohatera, gdyż pierwsza myśl to była o Ikarze. Sięgając jednak do literatury, to mistrzem ukazywania sprzeczności między sercem i rozumem był Szekspir. Przykładem może byś dramat „Romeo i Julia”. W Weronie żyją dwa skłócone rody, Montecchi i Capuletich. Rozum podpowiada, aby młodzi członkowie rodu trzymali się od siebie z daleka. Natomiast serce nie sługa i Romeo Montecchi zakochuje się w Julii z rodu Capuletich, ze wzajemnością. Niestety związek ten musi być utrzymywany w tajemnicy i w tajemnicy ojciec Laurenty udziela im ślubu. Nawet ojciec Laurenty wymyśla plan, aby kochankowie mogli uciec, ale jak często bywa, informacja nie dociera do zainteresowanych i wszystko kończy się tragedią. Romeo i Julia stali się symbolem nieszczęśliwej miłości, miłości wbrew rozumowi.
Sir Frank Dicksee




Od razu pomyślałam o lekturze Bolesława Prusa " Kamizelka". Jest ona jedną z wielu lektur które długo zapadają w pamięć.
Jest to nowela w której przedstawiona została historia miłości pewnego małżeństwa. Nie byli bogaci, żyli wręcz skromnie ale bardzo się kochali.
Do tego stopnia że sami siebie nawzajem oszukiwali. Kto pamięta tą lekturę to będzie wiedział o co chodzi.
Małżeństwo od samego początku kierowało się swoim sercem.
Żona chcąc uspokoić męża skracała jego kamizelkę żeby wydawało się że nie chudnie.
Mąż natomiast przesuwał sprzączki kamizelki nie chcą martwić żony.
Książka ta pokazuje jak wielką miłością darzyli się ci dwoje ludzi.
Czy uważam że powinni kierować się rozumem i wyznać sobie prawdę? Moim zdaniem nie. Dzięki temu co robili uszczęśliwiali się nawzajem. A chyba to jest najważniejsze żeby kochać się i pomagać sobie bez względu na wszystko.

Myślę, że moja interpretacja nie będzie typowa ale postawiłabym na Małego Księcia.
Bohater jako młody chłopiec na pewno czuł coś do Róży, którą się opiekował i z którą mieszkał, ale nie był w stanie tego zdefiniować. Sądzę, że gdzieś w głębi serce podpowiadało mu że kocha Różę i powinien z nią zostać na asteroidzie. Rozum natomiast mówił złotowłosemu chłopcu, aby wyruszył w podróż w nieznane, która doprowadziła do spotkań z nowymi ludźmi. Bohater spotkał się z wieloma osobami, ale żadna nie była dla niego odpowiednia. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że Mały Książę przez to, co podpowiadał mu rozum stracił czas, by odnaleźć bliską osobę, którą tak naprawdę miał na wyciągnięcie ręki. Pomimo tego, że spotkania nie były bezowocne, ponieważ bohater dużo się nauczył jednak był to czas, który mógł spędzić z Różą. Chłopiec początkowo nie był pewny, czy wędrować po kolejnych planetach, a kiedy zrozumiał, że kocha Różę - tą jedyną i niepowtarzalną, chociaż podobną do innych to zdecydował wrócić na asteroidę B612 do swojego domu i ukochanej. Z pewnością taką decyzją pokierowało serce. :)
Uważam, że bohater od początku musiał wybrać, czy pokieruje się rozumem czy sercem i chociaż początkowo wybrał ten pierwszy to szybko zrozumiał, że to drugie podpowiada mu właściwą drogę.
Czy zawsze kierowanie się sercem jest lepsze od słuchania rozumu w naszych życiowych trudnościach? Tego nie jestem w stanie jednoznacznie stwierdzić ani ja ani wielu z nas, ale na pewno to odwieczny problem równie często poruszany w literaturze. Chociaż wielu bohaterów musiało podjąć tą trudną decyzję ja ze względu na sentyment do "Małego Księcia" wybrałam właśnie tytułowego bohatera tej krótkiej, a jakże wszechstronnej książki. :D

Moim zdaniem Ebenezer Scrooge z "Opowieści wigilijnej". Zmarnował życie, wybrał pieniądze, a nie rodzinę, miłość i przyjaciół.

Będąc w liceum kochałam się w Janie Skrzetuskim. Aktor, który odegrał jego rolę w filmie "Ogniem i mieczem" Był fenomenalny. Przed obejrzeniem ekranizacji zapoznałam się z książka, która była moją lekturą szkolną. Mimo, że jestem już dorosłą kobietą, często wracam do niej myślami. Czytałam ją wiele razy. Jan Skrzetuski musiał wybrać, czy jechać na poszukiwanie ukochanej Heleny, która została porwana, co podpowiadał serce, czy też spełnić obowiązek wobec ojczyzny i jechać na wojnę, co podpowiadał rozum. Zakończenie tej historii było szczęśliwe, a spotkanie bohaterów długo pozostało w mojej pamięci.

Myślę że na tego typu książki trafić bardzo łatwo, ale odkąd zobaczyłam to pytanie siedzi mi w głowie tylko jedna odpowiedź i nie daje spokoju.
Kamienie na szaniec.
Młodym ludziom to serce podpowiadało walkę.
A rozum?
No właśnie, cześć osób może powiedzieć, że przecież i to kierowało nimi w tę właśnie stronę.
Ale ile odwagi musi być w tak młodym człowieku, który zamiast ucieczki wybiera walkę o przyszłość i poświęca tak wiele.

Świetnym przykładem byłby tutaj Bernard Rieux - główny bohater "Dżumy" Camusa. Jest on lekarzem w mieście dotkniętym straszną chorobą, jaką jest tytułowa dżuma. Gdy wybucha epidemia, zamiast kierować się rozsądkiem, własnym bezpieczeństwem i uciec, Rieux postanawia z zarazą walczyć, mimo beznadziejności trudów, jakie podejmuje, nie poddaje się. Nie godzi się na ludzką śmierć, kieruje się dobrocią, sercem, powołaniem. Pomaga innym z narażeniem życia, okazuje serce tym, których wszyscy inni się boją lub na których inni całkiem już zobojętnieli. Piękna postawa, choć wielu uzna, że z rozsądkiem nie ma wiele wspólnego. Gdyby jednak ludzkość była tylko rozsądna i ostrożna, nie było by bohaterstwa, postępu ani pewnie też medyków z prawdziwego zdarzenia.





Sprawy miłosne bohaterów książkowych, bardzo często stanowiły ciekawą fabułę książek, filmów fabularnych. Kwestia „zakazanej miłości” od dawna ciekawiła literatów. Przykładów jest wiele.

Jednym z nich jest powieść pt. „Nad Niemnem” – E. Orzeszkowej, osadzona w realiach dziewiętnastego wieku. W książce ukazano typowy przykład walki między sercem a rozumem. Chodzi o Anzelma Bohatyrowicza – uczestnika powstania styczniowego, nie będącego bogatym panem oraz o Martę Korczyńską – pochodzącą z rodziny o wyższej pozycji społecznej, a tym samym zamożniejszej. Młodzi się kochali, mimo różnic społecznych. Jednak rzeczywistość okazała się brutalna. Panna Marta wstydziła się ubogiego chłopaka, niemającego właściwego pochodzenia społecznego, ciężko pracującego w gospodarstwie. Sama nie była przyzwyczajona do ciężkiej pracy. Możliwe wyśmianie przez ludzi, spowodowało, że „miłość została zabita”. Na mężczyźnie i kobiecie się to później odbiło, wystarczy poczytać książkę czy oglądnąć świetny film na jej podstawie.

Mimo upływu lat, temat ten nadal istnieje i jest realny. Teraz może nie ma już takiego podziału na „chłopów” i „arystokrację”, ale zdarzają się podobne przeszkody typu: wykształcenie, zamożność, miejsce pracy itp. Często serce mówi co innego, a rozum wiadome co podpowiada!

Faktem jest, że zdarzały się mezalianse. Miłość jest bardzo ważna. Kochać kogoś tak naprawdę, to prawdziwy skarb, o który zawsze należy dbać, bo jest bezcenny!

:-)

Źródło: YouTube - Najpiękniejsze piosenki o miłości - Unchained melody

Niech miłość przetrwa wszystko, a rozum w tym pomoże!