Śmierć bogów. Księga Hagena.

A mnie się bardzo dobrze czyta! I ogromnie mi się podoba. To prawda, że jest mnogość postaci, miejsc, koncepcji i terminów. Ale - czy nie jest to dość powszechna cecha fantasy, zwłaszcza obliczonego na parę tomów, z drobiazgowo skonstruowanym światem? Na początku też się gubiłam, ale dałam radę. Bo to jest naprawdę dobrze napisana rzecz, wszystko przemyślane i dopracowane. Podoba mi się też sposób ułożenia rozdziałów, dzięki któremu w płynny sposób, równolegle, dowiadujemy się najważniejszych rzeczy z fabularnego "teraz" i "przedtem". Akcja pędzi, ale w sposób zrozumiały. I ten rozmach! Mnóstwo elementów świata przedstawionego, każdy przemyślany i sensowny, nie ma żadnych nielogiczności czy nagłych rozwiązań ex machina. Wszystko gra i iskrzy :) Bardzo fajna narracja pierwszoosobowa (występuje tylko w niektórych rozdziałach), pisana mistrzowsko. Podążanie za myślą Hedina daje tę rzadką przyjemność bliskiego poznania niezwykłej osobowości. Tak, ogromnie mi się to podoba, z pewnością przeczytam następne części. A pewnie także sięgnę do wcześniejszej trylogii Pierumowa. Tyle czasu czekała ta książka u mnie na półce "na potem", aż nie wierzę teraz, że miałam opory przed jej otwarciem!

Ciekawy pomysł na świat, jednakże brak literackiego "polotu", zbyt duże tępo akcji, zawiłość fabuły, mnogość (wręcz mrowie) postaci, stworów, demonów itp., brak jakiegokolwiek pomocnego słowniczka lub dramatis personae. Jednym słowem - tak nie powinna wyglądać dobra fantasy. Pogubiłem się mniej więcej po przeczytaniu połowy. A fe!