Slapstick albo nigdy więcej samotności!

Jednak prawdą jest, że Vonnegut jest autorem jednej książki, może dwóch.W prologu autor pisze: „Nigdy już nie będę bliższy napisania autobiografii niż teraz. Zatytułowałem ją „Slapstick”, ponieważ jest groteskową poezją sytuacyjną - przypominającą komedie slapstickowe...” Co można powiedzieć o człowieku, który pisze, że miłość nie jest ważna. Nie potrafi odróżnić miłości do psa, od miłości do człowieka. Nie widzi potrzeby przytulenia syna. Ta książka jest wyzbyta z uczuć, jest pusta, a tą pustkę przykrywa "Hej ho". Nie potrzeba nam uczuć łączących ludzi, wystarczy ustawa, która ich połączy. Przeczytałam ją do końca, ale to jest pisanie dla pisania, bez celu i sensu, byle było, dziwnie. Reklama książki na obwolucie głosi, że jest to książka pełna humoru. Ja go nie odkryłam.

Poznajemy króla Manhattanu, ostatniego prezydenta Stanów Zjednoczonych niejakiego Willbura Żonkila - 11. Starzec egzystuje w ruinach Manhattanu wraz z wnuczką Melody i jej partnerem. Jego zajęciem jest pisanie autobigrafii i wciągnięcie nas w przeszłość jego życia...

Kurt Vonnegut umiał pisać o trudnych tematach i robił to z wyjątkową łatwością przedstawiając tym razem smutną historię. Powagę zmieniał w sarkazm i farsę. ''Slapstick, albo nigdy więcej samotności'' to opowieść z 1967 roku w której wizją stała się samotność i wspomnienia po zmarłej siostrze. Autor utożsamia się z bohaterem opisując własne życie. Utrata najbliższej osoby oddziałuje mocno na nasze uczucia. Vonnegut po wszelkich obserwacjach ludzkiego zachowania, przelewał na papier tak swoje spostrzeżenia, że idealnie trafia w punkt ludzkiej psychiki na przestrzeni lat.

Lubie książki Vonneguta. Wprawdzie na nowo go odkrywam, ale jestem całkowicie pochłonięta jego analizą ludzkich zachowań. Dodatkowe skłanianie do własnych reflekcji z licznymi przemyśleniami daje w dalszym ciągu genialną propozycję z gatunku science fiction. To jak autor prowokuje czytelnika daje jeszcze lepszy wgląd w powieści.

„Mówiąc za moją siostrę i za siebie: urodziliśmy się zdolni i zdecydowani pławić się w bezkresnym szczęściu przez całe życie. Niewykluczone, że nawet pod tym względem byliśmy wybrykami natury.”[*] Postanowiłam rozpocząć recenzję powieści „Slapstick, albo nigdy więcej samotności!” od tej myśli, ponieważ jest idealną krytyką ludzkiego narzekania. Wokół ciągle ktoś jest niezadowolony, ma za mało, za ciężko itp. Zadowoleni z życia mogą wydawać się nienormalni.

Fabuła
Można powiedzieć, że świat zbliża się ku końcowi. Epidemia zdziesiątkowała ludzkość. U schyłku życia jest też Wilbur Żonkil 11 Swain – ostatni prezydent Stanów Zjednoczonych. Powieść jest autobiografią tej, fikcyjnej, postaci. Jest to relacja dziwna i groteskowa – tak jak jej bohater.

Można powiedzieć, że wyłaniają się z niej dwie ludzkie obawy. Brak zrozumienia wobec tego co odbiega od przeciętności i strach przed samotnością.

Moja opinia
Kiedy skończyłam czytać „Slapstick, albo nigdy więcej samotności!” pomyślałam sobie: „Tylko Kurt Vonnegut może napisać powieść równocześnie smutną i śmieszną przy pomocy kompletnie wyzbytych z emocji bohaterów.” Opisuje relację kazirodczą, zakazaną, a jednak dużo zdrowszą niż niektóre związki, a na pewno niezwykle inspirującą. Przy pomocy anomalii bezwzględnie krytykuje normalność.

Podsumowanie
Kurt Vonnegut i powieść o slapstickowym charakterze – czy to coś nowego w jego twórczości? Trudno powiedzieć, w końcu ona cała jest mocno...