Laleczki skazańców. Życie z karą śmierci

"W większości sprawcy byli najpierw ofiarami. W dzieciństwie bici i wiązani drutem kolczastym, gwałceni przez ojców, dziadków, bici po głowie żelazkiem albo młotkiem, podpalani, przypalani na piecu. Trudno sobie wyobrazić, co dorośli robili ze skazańcami w dzieciństwie. Fizycznie przeżywali, ale mieli poważne urazy psychiczne."

Powyższy cytat dość dobrze obrazuje to, z jakiego rodzaju skazańcami mamy w tej książce do czynienia. Jednak dla sędziów, ławy przysięgłych i prokuratorów w sprawach karnych ten fakt nie ma kompletnie żadnego znaczenia - oskarżyciele świadomie zawyżają wyniki testów IQ w celu udowodnienia, że oskarżony w momencie popełnienia przestępczego czynu, był w pełni świadomy i poczytalny.

Większość opisanych w tej książce historii rozgrywa się w teksańskich celach śmierci, gdzie wyroki śmierci wykonywano tam już od 1819 roku. Późniejsza abolicja pociągnęła za sobą zmianę wszystkich kar śmierci na dożywotnie bądź długoletnie pozbawienie wolności. Jednak już w 1976 roku decyzją Sądu Najwyższego USA kara śmierci została ponownie przywrócona i obecnie USA jest jednym z krajów, w którym wykonuje się najwięcej egzekucji. Wyprzedzają je tylko Chiny, Iran, Arabia Saudyjska i Wietnam.

Ciekawy temat, aczkolwiek trudny i mocno skondensowany dotyczący w większości tematu kobiet, które będąc na wolności nawiązują bliższą relację ze skazańcami i towarzyszą im jako świadkowie egzekucji. Cześć z nich decyduje się na o wiele dalej idące ...

"Laleczki skazańców" to, wbrew temu co sugeruje tytuł, nie tylko opowieść o kobietach, które związały się z mężczyznami skazanymi w USA na karę śmierci, ale przede wszystkim reportaż o amerykańskim, a w szczególności teksańskim, systemie penitencjarnym. Choć osią opowieści są związki Europejek z Amerykanami przebywającymi w celach śmierci, historie te stanowią jedynie pretekst, punkt zaczepienia dla rozważań o dość dla nas egzotycznym amerykańskim wymiarze sprawiedliwości, amerykańskim więziennictwie i nieustannie polaryzującym zarówno tamtejsze, jak i nasze społeczeństwo, zagadnieniu kary śmierci.

Wychodząc od historii korespondencyjnych znajomości, małżeństw zawartych "za kratami", walki żon, rodzin, fundacji, prawników o uchylenie orzeczenia bądź wstrzymanie egzekucji, autorka przechodzi płynnie do opowieści o samych skazańcach, warunkach panujących w zakładach karnych, ich wieloletnim oczekiwaniu na wykonanie wyroków, a w końcu do ich wykonywania. W tej części jej książka staje się mocnym oskarżeniem amerykańskiego prawa i amerykańskich zasad. Trzeba przy tym pamiętać, że autorka jest Europejką i filtruje rzeczywistość Stanów Zjednoczonych przez pryzmat europejskiej kultury i prawodawstwa, gdzie kara śmierci jest nieludzka i niedopuszczalna. Bardzo mocno uwydatnia się tu różnica mentalności pomiędzy Nowym, a Starym Światem.

Jednocześnie opowiadając historie znajomości i związków swoich bohaterów udaje jej się uniknąć taniego sentymentalizmu. Bo są t...

Stany Zjednoczone chyba nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Reportaż holenderskiej dziennikarki tylko potwierdził to przypuszczenie. Dla Europejczyków kara śmierci to zamierzchłe czasy historii, dla większości Amerykanów (w zależności od tego w jakim Stanie popełniono przestępstwo) najsurowszy wyrok.
Książkę można podzielić na dwie części. Pierwsza są to rozmowy z kobietami,które zdecydowały się korespondować że skazanymi, wspierać ich a nawet walczyć o zamianę wyroku np. na dożywotnie pozbawienie wolności. O dziwo, większość z tych kobiet to mieszkanki naszego kontynentu. Jeżeli miałabym stworzyć ich portret psychologiczny to na ogół nieszczęśliwa,znudzone żony po 40, które znów zapragnęły być dla kogoś kimś najważniejszym w życiu. Wywiady z tymi kobietami przeprowadzone są dość chaotycznie co w pewnym momencie mnie męczyło i nużylo.
Druga część reportażu to jest o wiele ciekawsze. Autorka zarysowała samo zjawisko kary śmierci podając min sposoby uśmiercenia skazanych. Zwróciła rowniez na wiele niedociągnięć środowiska sądowego (szczególnie w Teksasie -bo właśnie o tamtejszym więzieniu jest ta historia). Najbardziej razi mnie fakt przeogromnej mentalnej hipokryzji Amerykanów. Kraj, który krzyczy o wyrównywaniu szans,tolerancji ,równouprawnieniu w praktyce kieruje się uprzedzeniami społecznymi i ekonomicznymi.

Laleczki skazańców. Życie z karą śmierci. Linda Polman. Jak dla mnie bardzo interesująca o celach śmierci w Stanach Zjednoczonych i ich „laleczkach”. Kobietach, które z wyboru chcą poznać mężczyzn skazanych na karę śmierci. O dziwo są to kobiety najczęściej z Europy. Z czego wynika taka fascynacja? Dlaczego zawierają z nimi małżeństwa? Poza tym z łatwością można wyczytać tutaj o absurdach uśmiercania i ich sposobach. Jak dla mnie super książka, dla tych co lubią literaturę faktu czy reportaże. Najważniejsze są przytoczone fakty i skazańcy, gdzie możemy poznać ich historię oraz czytelniczo być z nimi podczas wykonywania kary. I to jedyna książka, w której opisów nigdy za wiele!

Coś nowego. Kolejny wycinek nieznanej mi , absolutnie niespenetrowanej rzeczywistości .

USA, Texas. Więźniowie skazani na karę śmierci, oczekujący latami na wykonanie wyroku. Jak wygląda ich codzienność, jak zabijają czas, co czują, co myślą, ale przede wszystkim ich kobiety. Wierne, troskliwe, poświęcające się i kochające, ale nie są to pozostawione w domach kandydatki na wdowy - dawne żony, czy kochanki, lecz pozyskane korespondencyjnie przez więźniów nowe towarzyszki życia. Zafascynowane skazanymi na śmierć wychodzą za nich za mąż, uprzyjemniają pobyt w więzieniu, finansują ich więzienne potrzeby, są ze swoimi mężczyznami do końca, nie liczą nawet na cud uwolnienia. Więźniowie są ze Stanów Zjednoczonych, one najczęściej z Europy. Jeżdżą, a właściwie latają na widzenia, co miesiąc porzucają swoje europejskie rodziny, dzieci, mężów, rozwodzą się, podporządkowują swoje życie nowym mężczyznom - skazańcom. I wreszcie czują się szczęśliwe, bezwzględnie i bezwarunkowo kochane, kochane na wyłączność i aż do śmierci. Jak dołączyć do tej swoistej subkultury? Każde amerykańskie więzienie ma stronę internetową z listą matrymonialną dla chętnych kobiet, kandydatek na żony i przyjaciółki. W książce podane są nawet adresy tych stron. Poklikałam, poszperałam, pooglądałam. Niewiarygodne! Szok!

Intrygująca i zaskakująca lektura, pierwsza - krótsza część opowiada o „laleczkach skazańców” i właściwie jest wprowadzeniem do drugiej części, jeszcze ciekawszej, choć nie tak...